Zonder paspoort en geld in the middle of nowhere!

Oke, oke - ik neem alles terug. Blijkbaar zijn de Indiers in het noorden WEL aardig. Hier moet aan toegevoegd worden: de meesten zijn gevluchte Tibetanen of geimmigreerde Nepalezen, maar dat maakt voor nu even niets uit :) Allereerst zijn we in Udaipur de eerste hotelmanager tegengekomen die ons zo aardig vond dat hij ons smeekte om niet weg te gaan en ons zelfs aanbood om alleen tegen gas- en lichtkosten te blijven. En om mijn ongelijk nog eens te bewijzen: we huurden een dag een motor (ja, inderdaad, een Royal Enfield...) om naar een meer te rijden, en -cheapass als ik ben- ik had uitgerekend dat we, als we 1 op 30 zouden rijden (wat volgens de papieren normaal zou zijn), aan 3 liter genoeg zouden hebben. Uiteraard kwamen we in de middle of nowhere met nog 20 kilometer te gaan tot stilstand... Tot de zoon van de lokale premier stopte en zijn eigen tank in de onze leegde EN met ons meereed naar de eerstvolgende benzinetank om onze benzine te betalen. Dus, tegen alle Indiers (althans die in het noorden): sorry, jullie zijn wel aardig!

Ons bezoek aan Udaipur werd overschaduwd door een sitarverhaal... In mijn naieve optimisme had ik bedacht om voor mijn zusje de muzikante een sitar (een Indiase gitaar die heel vals klinkt) te kopen en op te sturen. Ik had moeten weten dat de post in India niet bestand is tegen pakketten die groter zijn dan envelop-formaat... Hij kon sowieso niet met de reguliere post mee (dit was nog enigszins te begrijpen), maar de prive-koerier vond het wel zo eerlijk om de prijs zo te berekenen door te doen alsof het om een rechthoekige doos ging (de sitar is een pompoen met een steel eraan-zelfs een voetbal lijkt meer op een rechthoek...), waardoor we 2,5 keer de prijs zouden betalen. Een volgende koerier vond dit inderdaad iets te gortig, dus hij stelde voor om een prijs te berekenen die het midden hield tussen de prijs per kilo en de prijs, gebaseerd op dezelfde rechthoekige doos ("can't you see?! It DOESN'T have a rectangular shape!" - niet te vermurwen...). Uiteindelijk, 3 gefrustreerde dagen later en heel, heel veel geld armer (4x de prijs van de sitar) lieten we de sitar inpakken door een kleermaker, want alle pakketjes in India moeten in katoen genaaid en met lak verzegeld worden (waarom?! Geen idee... Het ziet er iig heel knudde uit.). We hadden allemaal kleding in de kist gestopt zodat de sitar niet zou breken. Rara, wat zit er in de doos als hij aankomt in Nederland...?! Een gebroken sitar, en: ALLEEN MAAR een gebroken sitar. De kleermaker heeft alles eruit gejat!

Een lesje wijzer ("ook al vind je nu de Indiers aardig, vertrouw nooit een Indier") gingen we op weg naar het mooie fort van Jodhpur, waar we een avond doorbrachten met een mij iets te spiritueel ingestelde Australier in een voor India iets te hip restaurant, want het had een heuse dansvloer! Ik was al bijna niet meer te houden, maar keek eerst even de spreekwoordelijke kat uit de boom, want misschien zou ik wel een enorm modderfiguur slaan met mijn Europese dansmoves. Deze angst bleek ongegrond, want toen een groepje Indiase mannen, na zich moed ingedronken te hebben, de vloer betrad, wist ik dat ik niets meer fout kon doen. Ik kan niet uitleggen hoe ze hier dansen, maar kort samengevat: het ziet er gewoon niet uit. Benen en armen hangen een beetje in het rond, en het ritme is ver te zoeken. Ik was erg opgelucht, en samen met de spiritueel dansende Australier (alsof hij geesten verdreef) beleefden we ons eerste dansavondje sinds we in India zijn! Misschien werd dit Jelte iets te veel, want toen we in Jaisalmer aankwamen om een kamelensafari van 2 dagen te doen, werd hij heel erg ziek. Helaas hadden we al (veel te veel...) betaald en we kregen ons geld niet terug, maar we mochten wel 4 nachten gratis in het hotel verblijven. Weer een aardige hotelmanager!

De volgende stop was Chandigarh, een stad die ontworpen is door de Zwitserse architect Le Corbusier. Ik weet niet of je zijn meubelontwerpen kent, maar zo ziet Chandigarh er ook uit: compleet symmetrisch en geometrisch, met brede straten, bomen en fietspaden. Dit klinkt allemaal niet bijzonder voor Nederland, maar het is een soort oase in India. Je kunt er gewoon lopen zonder constant bang te zijn overreden te worden, je kunt de weg makkelijk vinden, er zijn prullenbakken EN een vuilophaalservice (nee, deze twee dingen gaan in India meestal niet samen) en er zijn bijna geen koeien op straat! Ironisch genoeg is de grootste attractie een park dat 100% van afval gemaakt is. Hier kwamen we een 73-jarige Indier tegen die, getuige een artikel uit een Amerikaans magazine dat hij de hele tijd voor ons gezicht liet bungelen, de aardigste toeristenhelper van Chandigarh was. En inderdaad. Eerst kreeg ik een knuffel (heel lang en HEEL stevig), toen een verrotte banaan, een armbandje dat niet paste, en Jelte kreeg een kam (?). Vervolgens sleurde hij ons mee naar het kantoor van de Sikh-partij, waar we na een uur wachten (wederom: soms heb ik geen idee hoe Indiers ook maar iets gedaan krijgen - inefficientie is het belangrijkste kenmerk van het leven hier) een Hele Speciale Brief kregen, waar we in Amritsar (onze volgende stop) niet zouden hoeven te wachten op een hotelkamer. Toen we in Amritsar aankwamen wapperden we trots met onze brief voor het loket, maar tot onze verbazing wapperde iedereen daar met een brief! En een blanke met een wapperende brief kreeg helaas geen voorrang, dus na een uur wapperen gaven we het maar op en zochten zelf een hotelkamer... Amritsar heeft 1 attractie: de Gouden Tempel. Dit is het grootste heiligdom van de Sikh-religie, een geloof dat gebaseerd is op gelijkheid (in tegenstelling tot de hoofdreligie, het Hinduisme, dat op het klassenstelsel steunt en op de ongelijkheid tussen man en vrouw). Daarom hoef je niet te betalen om de tempel binnen te gaan en je kunt de hele dag gratis eten en drinken. Als wederdienst moet je je schoenen uittrekken en een geniaal hoofddoekje dragen dat je bij de ingang krijgt. Echt, we leken wel piraten. Als zij daar blij van worden :) Het was een hele mooie ervaring, maar het hoogtepunt vond een paar kilometer verderop plaats, in de grensplaats Attari. Elke dag om 5:30 wordt de grens met Pakistan gesloten met een fenomenaal ritueel. Honderden Indiers roepen uren lang nationalistische leuzen, aangespoord door een man-met-microfoon die zich helemaal schor schreeuwt. Dan huppelen er meisjes langs met de Indiase vlag, gevolgd door een ongeorganiseerde groepsdans van meisjes uit het publiek (helaas, ik werd niet gevraagd...). Vervolgens maakt een groepje soldaten in absurde pakjes en een soort hanenkammen op hun hoed zich klaar voor De Climax: een voor een joggen ze naar de grens, gooien hun benen zo hoog in de lucht dat je hun liezen bijna hoort breken, schreeuwen iets, en nemen een vechtpositie aan. Ik kan het niet beter omschrijven dan dit, maar the bottomline is dat Jelte en ik ruim een uur de slappe lach hadden. En het was gratis!

Vanuit Amritsar zaten we 14 uur in de bus naar Manali, waar we een maand een bergbeklimcursus wilden doen. Wat blijkt: als vrouw mag je daar niet aan meedoen! Dat stond even niet op de site... Het was gelukkig ook mogelijk om een prive-cursus te doen, 14 dagen met een eigen trainer en kok. Heel decadent, inderdaad, maar het was elke rupee waard (want achteraf bleek dat de man die zo "aardig" was om onze privecursus op te zetten, ons twee keer teveel heeft laten betalen... The story of our lives!). We begonnen met rotsklimmen. Dit ging allemaal nog goed, want ik zat aan een touw en was gezekerd, tot bleek dat een deel van de cursus bestond uit "lead climbing". Dit klinkt heel cool, maar het houdt in dat je zonder touw naar boven klimt, elke vijf meter het touw vastmaakt, zodat degene onder je wel met touw kan klimmen. Ha! Degenen die mij een beetje kennen weten dat ik zonder veel moeite aanspraak zou kunnen maken op de Guinness Book of Records titel "meest onhandige persoon ter wereld", en ik moest even in het vrije gaan klimmen! De "Anna, come on! You can do it!" van onze trainer hielp ook niet echt. Lang verhaal kort: ik durfde het niet aan, dus Jelte heeft de honneurs waargenomen. Wat een held :) Vervolgens leerden we verschillende manieren van abseilen, weer zonder zekeren, maar dit keer liet ik me niet kennen, en in een net-niet beplaste broek ging ik negentig graden omlaag, alleen maar mezelf vasthoudend (moeders, dit moet je maar even niet lezen!). Dan: rivier oversteken. Nee, geen kabbelend beekje, maar een kniehoge , woest stromende rivier van 5 graden celsius. En dan weer zonder echte zekering naar de overkant met behulp van een stok ("Sorry? Just a stick?"). En dan terug, hangend aan een touw. het voordeel is dat je in de rivier makkelijk in je broek kan plassen zonder dat iemand het doorheeft :) Goed, ik leefde nog steeds! We gingen "even iets makkelijks doen": wandklimmen. Ik werd aangespoord een diagonale route te nemen, maar toen ik even losliet klapte ik zo twee meter naar beneden en opzij, waardoor ik op 1 millimeter na niet een hersenschudding opliep. Jelte stond al met zijn handen voor zijn ogen... :) So far so good! Het volgende onderdeel bestond uit een week in de bergen. We moesten zelf onze spullen dragen, en we hadden 3 porters mee voor het eten en de tenten. Ik weet niet wie de rugzak heeft uitgevonden, maar hij of zij had iets meer reclame in India moeten maken. Hier dragen ze dingen met behulp van een band om hun voorhoofd. We klommen op 1 dag 1000 meter omhoog, en die mannetjes liepen alles met hun hoofd te tillen! We voelden ons zo schuldig... In de bergen leerden we snowcraft en icecraft: met pikhouwelen en crampons moesten we een sneeuwhelling van 45 graden en een ijswand van 90 graden beklimmen. We leerden pas de tweede dag wat je moet doen als je valt, en uiteraard viel ik de tweede dag bijna 20 meter naar beneden voordat ik bedacht wat ik in zo'n situatie ook alweer moest doen... En onze trainer maar schreeuwen: "Anna, use your axe!". Ja, heel leuk, maar hoe?! En weer stond Jelte met zijn handen voor zijn ogen... De uitputtingsslag bestond uit een dag trekking: 2 uur opstaan, 3 uur beginnen, en we zouden om 12 uur een piek op 5000 meter bereiken. Waarom realiseerde ik me niet meteen dat 9 uur heuvelop lopen niks voor mij is? Laat staan dat je dan nog terug moet? Ik gooide de handdoek na 7 uur pijn lijden in de ring, en uiteraard ging Jelte door. Maar ook hij heeft de piek niet gehaald :)

Verstandige mensen rusten uit na zo'n adrenaline-rush, maar wij gingen het engste doen wat hier in India ongeveer te doen is: per motor (ja, per Royal Enfield) gingen we van Manali naar Leh, over de op-1-na-hoogste berijdbare pas ter wereld, ruim 5300 meter (we begonnen op 2000 meter!). Deze tocht van 3 dagen bestaat uit modderpoelen, watervallen die over de weg lopen, bruggen met gaten ter grootte van PRECIES 1 Royal-Enfield-motorwiel, onuitwijkbare kuddes schapen, geiten en paarden, rotsblokken die opeens de weg op rollen, gaten in de weg, mul zand, en ga zo maar door. Kortom: een soort Dhakar-race in Azie. In Manali hoorden we verhalen van een jongen die 5x gecrasht was, een andere jongen die het zo zwaar vond dat hij niet meer terug wilde, mensen die het uberhaupt niet haalden... De motordealer gaf ons een hele tas vol reserve-onderdelen mee: "Dit is de kabel voor de rem, dit voor de versnelling...". "Eeh, Jelte? Ik zie geen verschil!" Maar Jelte vond dat het allemaal heel erg leek op zijn racefiets (?!) en had er 100% vertrouwen in, zelfs toen hij hoorde dat er tussen Manali en Leh geen enkele mechanic te vinden was. Wat een rit! het landschap veranderde van droge woestijn naar besneeuwde bergen, dan gingen we weer langs riviertjes met idyllische dorpjes, dan weer door Zonnatura-groene weides - onbeschrijfelijk mooi. De enige plekken om te slapen waren in tenten waar meerdere mensen in sliepen, dus we lagen met x graden onder 0 onder een dekentje in een tent met allemaal andere Indiers. En het enige eten was omelet en chapati, dus mijn ei-tekort is ook weer bijgevuld. Ik snap niet hoe hij het gedaan heeft, maar Jelte is niet eens 1x uitgegleden, terwijl we soms 30 meter lang heuvelaf door 1 grote modderpoel moesten. Waarschijnlijk hadden we een engeltje op onze schouder: op de heenweg merkte ik opeens dat onze tas niet meer achterop zat. Toen realiseerde ik me dat ik daar mijn portemonnee MET paspoort EN creditcard EN ons enige bankpasje in had gedaan. Paniek! We reden terug en vroegen motorrijders of ze een rode tas op de weg hadden zien liggen. Niet dus. Nog meer paniek! Tot we 50 meter verderop, aan de kant van de weg, een helemaal bruine tas (door de modder) zagen liggen - iemand had hem opgeraapt en niet eens het geld eruit gehaald! Toen wisten we dat niks meer mis kon gaan :)

En nu zitten we ons met rug-, kont- en kniepijn (ik weet niet of ik nog kraakbeen over heb, ergens..) op te laden voor de reis naar Nepal! Dus, lieve mensen, het volgende verhaal komt uit Kathmandu!

Liefs, J&J.

PS: We hebben inmiddels kennis gemaakt met de Indiase kappers! Jelte besloot spontaan om al zijn haar eraf te halen, maar toen we dat een kapper probeerden uit te leggen haalde hij heel schattig 1 centimeter eraf. Toen pakte Jelte zelf de schaar en knipte in 1x al zijn haar eraf! Een heel theatraal gebaar. De kapper maakte er een echt kunstwerk van (inmiddels is Jelte er zelf ook van overtugid dat dit kapsel hem 100x beter staat), en het kostte 70 cent! Gerustgesteld door dit geslaagde experiment ging ik in Leh naar een women-only-salon (blijkbaar mogen mannen geen vrouwen knippen), waar mijn haar professioneel natgespoten werd en ik een heuze kapperscape omkreeg. Ik was er al van overtuigd dat dit mijn beste haircut ever zou worden, totdat z begon te knippen... Met een keukenschaar! Dus nu heb ik een erg recht-toe-recht-aan-kapsel, maar ik mag niet klagen, want het kostte maar 1,50...