"Solly" en "No ploblem" in China

I know, I know - dit verhaal heeft even op zich laten wachten. De reden zal voor iedereen begrijpelijk zijn die ooit in China is geweest: vind daar maar eens een internetcafe. Ten eerste zijn er in heel China maar 20 miljoen internetgebruikers (?!), ten tweede is "internet" blijkbaar geen universeel woord, of de Chinezen zijn er gewoon fan van om ons schaapachtig aan te kijken. Niemand, maar dan ook echt NIEMAND spreekt hier Engels. Soms komt er een hele groep op ons afgelopen en na 5 minuten van diepe overpeinzing zegt iemand opeens: "Yes! How are you! Hello!", en dan rennen ze allemaal giechelend weg (dus onze conclusie is dat dat de enige woorden zijn die ze kennen). Een Chinese die wel "Engels" kon kwam naar me toe in een busstation en vroeg: "Can I help you?". Dus ik antwoordde, inmiddels een genie met het vereenvoudigen van zinnen speciaal voor Chinezen: "Trainstation?", en toen zei ze: "O no no! Too fast! Don't know!" en toen was ze weer verdwenen. Als je ze de Lonely Planet laat zien waar in het Chinees de zin staat "Where can I get online?" beginnen ze in het Chinees te praten, en daar ben IK dan weer geen ster in (en dit doet pijn, taalpurist als ik ben!), dus ik heb geen idee of ze rechts, links of rechtdoor zeggen. De Grote Vraag: hoe bestellen wij hier ons eten? Tja. Je ziet hier op straat in de kooitjes zitten wat er later op borden verschijnt: ratten, slangen, marmotjes, hamsters en eekhoorns. We hebben dit even naar de achterkant van ons geheugen verbannen, want je moet hier gewoon blind iets op het menu aanwijzen. We kijken welk Chinees teken er lekker uitziet en daar gaan we voor :) Op straat kun je alle ingredienten aanwijzen en dan proberen duidelijk te maken dat ze er maakt niet uit wat mee mogen doen. Tot nu toe was alles lekker en we proberen onszelf wijs te maken dat we alleen maar varken, kip en vis hebben gehad :)

Maar first things first, want ik sla even een hele maand Nepal over. Het begon meteen hilarisch aan de grens. Mensen die mij kennen zal het niet verbazen dat ik tijdens onze reis graag "iets" van tevoren op een bus- of treinstation wil zijn. Mensen die Jelte kennen snappen dat dit tot de nodige spanningen leidt, want hij komt liever te laat. In Sunauli, het grensplaatsje tussen India en Nepal, besloot ik eens om zijn manier uit te proberen. Al tanden afklovend en grijze haren kwekend wachtte ik tot vijf minuten voor de vertrektijd van de bus (een record voor mij, echt waar). Toen we aankwamen was het hele station in rep en roer: waar waren we nou? Wat blijkt: tussen India en Nepal zit VIJFTIEN minuten tijdsverschil! Dus wij in de taxi springen, de bus ingehaald. Er zaten 20 mensen op de bus en het driedubbele in de bus, maar speciaal voor mij werd een plek vrijgemaakt tussen vier overdreven voluptueuze Nepalese vrouwen. Na 20 minuten werd de bus staande gehouden voor een controle door het leger. Opeens werden de vrouwen, die tot dan toe alleen maar hadden zitten zuchten en steunen (ik denk zoiets als "Jezus, waarom krijgt een blanke altijd privileges in dit land en mag ik met mijn 150 kilo niet ruim zitten?"), poeslief: of we even een paar tassen wilden verstoppen onder onze benen en stoelen. Jelte veranderde van politieagent in smokkelaar! Het hielp, want wij werden niet gecontroleerd. De helft van de bus werd gepakt en moest de bus uit, en toen we doorreden vroeg Jelte wat er in de tassen zat: "Sugar!". Jaja...

Via het middeleeuwse dorpje Tansen gingen we met een lange, lange busreis naar Pokhara. In Nepal zijn ze denk ik erg incontinent, want de bus houdt (en ik overdrijf nu niet!) elke 10 minuten een plaspauze. Verder morgen geiten ook in de bus, of ze worden in de achterbak gegooid (!), of met hun horens op het dak vastgebonden. Lange, stinkende busreizen dus. In Pokhara zouden we de beroemde Annapurna Circuittrek doen, die ruim 21 dagen duurt. We kwamen er gelukkig op tijd achter dat we dat allebei eigenlijk te lang vonden maar durfden het allebei niet tegen elkaar te zeggen - how stupid is that?! Dus we gingen voor de Annapurna Basecamp Trek, een tocht van 7 dagen. Na 1 uur wandelen kwamen we bij een t-splitsing, en Jelte vroeg aan een man die daar zo te zien al zijn hele leven in een stoel zat en dus een expert moest zijn op het gebied van richting aanduiden, of onze plaats naar links was. De man wees inderdaad in die richting, dus vol goede moed begonnen we aan een trap die meer dan 6000 treden bleek te hebben. Ik was al in een vloekbui, en TOEN bleek dat we de verkeerde kant op waren gestuurd en dus gedwongen waren iig 2 dagen langer te lopen of die k*ttrap weer terug te nemen. Grrr... Ik dacht weer terug aan de wandelvakanties als kind met mijn ouders in de Franse Pyreneen, en hoe ik mezelf toen bezwoer NOOIT voor mijn lol te gaan wandelen. Waarom was ik dat even vergeten? Maar toen we na 4 dagen (we bleken 1,5x sneller te lopen dan alle andere wandelaars) de top bereikten en om 4:30 opstonden om de zon op te zien komen vergat ik al mijn chagrijnige uitbarstingen van onderweg (arme Jelte...). Het was echt ongelooflijk mooi: we waren omringd door 5 bergen van meer dan 8000 meter en zagen de zon vanaf de achterkant eroverheen komen. Geweldig!

Kathmandu is een Westerse stad met Nepalese gebouwen die naar Nepal getransporteerd is. Zo lijkt het althans. Je kunt overal steaks eten (ik denk dat Jelte er in totaal wel 20 heeft gegeten, lunch en avondeten!), ze hebben er happy hour en live bands met Westerse muziek. Heel fout, maar de afwisseling met Het Nationale Nepalse Eten was erg welkom: in Nepal eten ze elke dag van de week 2x per dag dal bhat (rijst, linzen en groenten in curry) en dat is ook vaak het enige dat je kunt krijgen. Vanuit Kathmandu hebben we vanalles gedaan, oa. geraft. Jelte en een ander Engels haantje zaten voor in de boot, dus we moesten hun tempo volgen. Maar uiteraard luisterden ze geen 1x naar wat de gids zei, vooral omdat Jelte even geen inlevingsvermogen had. Het Nepalese Engelse accent is heel grappig, en de gids bleef zeggen: "Forward, Tim!", en aangezien Jelte geen Tim heet, peddelde hij maar gewoon een beetje, niet bedenkend dat "Tim" wel eens "team" kon betekenen. De 2 haantjes vonden het allebei maar een saaie rivier (niveau 4+, bijna het hoogst haalbare - 5) en waren een beetje aan het kutten, totdat de Engelse jongen uit de boot viel en een beetje in paniek raakte. Vijf minuten later kapseisde de hele boot, en wie vielen eruit..?! Yes, my boyfriend, en ik bleef zitten. Ha! Een ander gruwelijk hoogepunt was een bezoek aan een tempel tijdens het nationale Nepalese festival, Dasain. Dit feest wordt gehouden ter ere van de bloeddorstige godin Kali, en het hele feest draait ook om bloed. De hele dag door worden eenden, geiten, en zelfs buffels de tempel binnengesleurd. Een jongen met een hakmes hakt zo in een keer de kop eraf, en de eigenaar loopt met losse kop en lichaam weer de tempel uit. Dit is vast zo'n geval van "je had erbij moeten zijn", maar het is echt een gruwelijk tafereel, maar des te fascinerend. De volgende dag worden alle voertuigen in Nepal met bloed besprenkeld voor een "veilig jaar op de weg". Nu kunnen de Nepalezen alleen helaas voor geen meter rijden, en de dag erna waren we alweer getuige van een verkeersongeluk...

Via India en Singapore vlogen we naar Hongkong (4 landen in 1 week!). Ik kan iedereen aanraden hier een keer heen te gaan. Het is gewoon te overweldigend, al die luxe. Armani heeft zijn hele eigen warenhuis, Gucci en Versace hebben samen een hele straat samen met Vuitton, alles is mooi en ultramodern, de mensen zien er fantastisch uit. Modetrend voor meisjes: zulke korte broekjes dat je konten kunt zien - echt TE kort, al vindt Jelte het natuurlijk "precies goed". Voor jongens: absurd getoupeerd haar en grote zwarte brillen. We gingen 's avonds "uit" (voor zover we het bier konden betalen...) en hebben echt met open mond naar iedereen lopen staren. Een wereld apart. Na een dagje Disneyland Hongkong (ik schaam me om dit te zeggen maar het was echt fantastisch! En ik heb een foto van Mickey!) gingen we door naar Macau, waar ze meer casino's hebben dan in Las Vegas. Niet veel mensen weten dit van mij, maar ik heb diep van binnen een gokverslaving (opgedaan toen ik op mijn 18e verjaardag voor het eerst naar Holland Casino ging...), dus we gingen zonder geld naar binnen (ik ben wel een slimme gokverslaafde!). Het casino leek wel een paleis! Er waren elk uur shows: cancandansen (bestaat dat nog?!) en een soort softpornshow waar Jelte gelukkig "niet perse" heen hoefde :)

En toen gingen we naar het "echte China". We were flabbergasted. We hadden complete chaos verwacht, verrottere bussen dan in India (al weet ik niet hoe die dan nog zouden moeten rijden), vieze straten, onhygienische eetstalletjes... Nee! Reizen in China is het walhallah! De bussen hebben stoelen a la businessclass in het vliegtuig, ze vertrekken OP TIJD, komen OP TIJD aan en houden maar EEN pauze onderweg! De treinen zijn ook chill, al rookt iedereen, maar zodra de conducteur komt gooien ze de sigar5et uit het raam. Het is echt een te kinderachtig spelletje, want de conducteur komt bijna elke 10 minuten (waarschijnlijk ook om die reden) en de hele coupe staat blauw - rara... Het kopen van treinkaartjes is uiteraard weer een enorme uitdaging: het lukt me om de bestemming goed uit te spreken en zelfs de klasse waarin ik wil reizen, maar hoe leg je uit dat je een kaartje voor over 3 dagen wilt kopen? Toch lukt het altijd met een beetje fantasie. We begonnen in China in Guangzhou, gingen door naar Kaiping voor de "beroemde uitkijktorens" (een enorme teleurstelling...), en daarna naar Yangshuo, een supermooi gebied met karstgebergte, waar we voor het eerst in 5 maanden weer gefietst hebben! Onderweg wilden Chinese toeristen steeds een wedstrijdje met ons doen, maar ze wisten waarschijnlijk niet dat Nederland een fietsland is. We kicked ass! Vanuit Yangshuo gingen we door naar de eerste "grote" Chinese attractie: grote rijstterrassen. Daar realiseerden we ons dat China niet leuk is om de mooie of interessante bezienswaardigheden, want echt, we werden overstroomd door Chinese toeristen. Het is beter dan blanke toeristen (die zijn hier echt bijna niet te vinden!), maar het is niet leuk om te moeten vechten om een foto vanuit het uitkijkpunt te maken. Dus we hebben het over een andere boeg gegooid: we gaan nu naar een attractie, gaan daar zitten en gaan Chinese toeristen spotten. Er is niks leukers! Ze doen er alles aan om niet bruin te worden dus dragen de meest afzichtelijke hoeden en rare armbeschermers, ze willen 100 foto's van zichzelf met hetzelfde uitzicht en lachen geen een keer. Daarna willen ze natuurlijk allemaal met ons op de foto maar dat durven ze niet te vragen, totdat een ontzettend dappere Chinees dan toch maar naar ons gebaart. Dan zitten we weer 10 minuten lang te poseren. Nu zijn we in Fenghuang, een Venetiaans dorpje langs een rivier, waar we net een geniale avond achter de rug hebben. Bij een eetstalletje op straat kregen we een oranje afwasteiltje, daar konden we het eten ingooien dat we wilden hebben. Met een Chinees biertje (helaas gaat dat nooit verder dan 3,6%-hoe worden ze hier dronken?!) konden we vervolgens genieten van een straatmuzikant die met een karaokeset een tafel vol dronken Chinezen langsging die allemaal even vals een liedje gingen zingen, en pleine publique. China is fantastisch!