Mission accomplished - de relatie staat nog!

Nu ik met Esther in plaats van met Jelte reis, heb ik blijkbaar opeens veel minder tijd om de thuisblijvers gerust te stellen dat ik nog steeds niet verkracht, bedreigd of erger ben. Helaas ben ik wel aangerand (niks ernstigs mam) en 3x bestolen, maar dat zat er toch een keer aan te komen... Al met al kan ik zeggen dat het voornamelijk voordelen heeft om als 2 blonde meisjes door Brazilie te reizen, want we teren nu al 3 dagen op de zak van een ontzettend gastvrije Braziliaan zonder bijbedoelingen, en mijn ego kan niet nog meer groeien na de 10.000x dat ik ´bonita´ of ´linda´ ben genoemd. Maar de ins en outs van de Holandesas in Brasil komt de volgende keer - eerst wat anekdotes over de laatste week in Brazilie, de 3 weken in Argentinie en de 2 weken in Bolivia.
Een van de laatste stops in Brazilie was de Pantanal, een enorm moerasgebied. Je kan er alleen met een tour heen en het is een verschrikkelijke toeristische aangelegenheid, maar je kan er wel heel veel dieren zien, als je een beetje alert bent. Ik had blijkbaar een soort zesde zintuig hiervoor en ik heb toakans, gordeldieren, emoes en capybara´s (een soort enorme cavia´s) gezien, terwijl Jelte elke keer net te laat was. Ik heb in al mijn enthousiasme meer dan 150 foto´s gemaakt, zodat Jelte ook nog een beetje de dieren kon zien. Toen we allebei vol spanning achter de pc zaten om de foto´s te bekijken, bleek dat ik in totaal.... EEN dier op de foto had, en dan ook nog een vogel... Ik ben blijkbaar niet zo´n goede natuurfotograaf :) Jelte en ik bleken wel een talent te bezitten voor piranhavissen, want we waren de enigen die iets gevangen hebben, en Jelte heeft zelfs 5 piranha´s gevangen. Ik was voornamelijk bezig mijn hengel uit de boom achter me naar beneden te trekken (wie heeft ooit gezegd dat vissen makkelijk is?), maar zelfs ik heb het voor elkaar gekregen. Mijn eerste piranha!
Na de Pantanal gingen we naar Bonito, waar je allemaal vissen in het helderste water ter wereld hebt vanwege een bepaald stofje in de bodem. Dit betekent dat je de bodem niet mag aanraken en je armen en benen niet mag bewegen als je in de rivier drijft (het laatste snap ik niet). Jelte en ik moesten een beetje lachen omdat we eerst moesten oefenen in een proefbadje om te laten zien dat we daadwerkelijk ons stil konden houden. Nou, we bakten er dus niks van... Het is echt onmogelijk om je niet te bewegen! Maar na een boze blik mochten we toch mee. En het was zo gaaf, net alsof je in een aquarium zwemt. Behalve dat we dus niet mochten zwemmen...
Op de grens met Argentinie gingen we naar de Iguacu-watervallen, de ´meest indrukwekkende ter wereld´ - dat zeggen ze vast ook bij de Niagara Falls, maar ze waren echt gaaf: 250 watervallen op een rij, en je kon naar het midden van de watervallen lopen. De Argentijnse kant van de watervallen was nog mooier, maar helaas hadden we een Engels meisje op sleeptouw dat het wereldrecord voor ´zo snel mogelijk alle wereldwonderen zien´ probeerde te verbreken, dus we hebben voornamelijk hardgelopen. Heeft ook zo zijn charmes.
In Argentinie gingen we eerst naar Buenos Aires, de stad van mijn dromen. Echt, ik wil er wonen. Op elke straathoek dansen mensen de tango, overal zijn antiekmarkten, mooie gebouwen, leuke mensen, Maradona´s geboortebuurt Boca met allemaal gekleurde huisjes, geweldig.. We sliepen in een soort partyhostel in een dorm met 20 (!!) andere mensen, waaronder 1 man die de hele dag en nacht voor zich uit zat te staren in een stoel. Erg mysterieus. Verder was er een jongen die zo hard snurkte dat zelfs Jelte er van wakker werd (ik hield dit tot voor kort voor onmogelijk) en ging niemand voor 2 uur naar bed omdat je in Buenos Aires elke dag uit kan gaan en blijkbaar moet. Bovendien werd onze batterijoplader (?!) uit het stopcontact gestolen en later onze camera in de metro. Welcome to Buenos Aires.
Omdat het zuiden van Argentinie te koud was voor onze tere huidjes gingen we omhoog naar Bolivia via San Juan, een prehistorisch park met bizarre rotsformaties die ons uitgebreid in het Spaans werden omschreven (echt, het maakt niemand iets uit als je zegt dat je het niet begrijpt, ze gaan alleen maar harder praten...) en de Quebrada de Humahuaca, een rotsvallei met de ´wereldberoemde´ rots van de 7 kleuren. We stonden versteld - er was daadwerkelijk een rotsformatie met 7 kleuren, PRECIES zoals in de folder stond! Dit was ons nog nooit eerder gebeurd.
Toen we de grens met Bolivia overgingen hadden we het gevoel in een andere wereld terecht te komen. Alle vrouwen dragen enorme rokken, babies op hun rug in doeken, rare hoedjes a la Charlie Chaplin, en ze kauwen allemaal coca-bladeren, wat schijnbaar een uitwerking op je heeft die gelijkwaardig is aan cocaine, maar ze gebruiken het omdat het helpt tegen de hoogteziekte. Jaja. De mannen roken allemaal zelfgemaakte sigaretten en hebben een bijna leren huid. Geweldig, echt geweldig. in Zuid-Bolivia hebben we een tour rond de Salar de Uyuni gedaan, en dat was echt het hoogtepunt van onze reis: overal lama´s, bergmeren in alle kleuren (met de inventieve namen ´lagoa blanca´, ´lagoa verde´ en ´lagoa azul´), geisers, flamengo´s, een hotel dat helemaal van zout was gemaakt (zelfs de bedden!) en een thermisch bad met water van 30 graden terwijl het buiten rond het vriespunt was. Jelte sprong er meteen in en de hele groep volgde, maar later hoorde we dat er meerdere mensen flauw waren gevallen met hun hoofd op de rots omdat het blijkbaar heel gevaarlijk is op zulke hoogte van temperatuur te veranderen. Dat was ons even niet verteld - of misschien hadden we het weer eens niet begrepen in de stortvloed Spaans. Geen slecht woord over onze chauffeur/gids: het is bijna niet te geloven dat we uberhaupt ergens zijn aangekomen. Op dag 1 raakte 1 jeep vast in de sneeuw, en toen een andere jeep het ijs inreed vloog de Boliviaanse bijrijdster door de voorruit, maar niemand bekommerde zich om haar maar alleen om hoe ze de auto moesten uitgraven... Na 3 dagen waren onze schokdempers stuk en van weer een andere jeep waren de veren eruit gesprongen. Verder zat onze voorruit los zodat al het zand naarbinnen vloog als we over een heuveltje reden (en daar waren er veel van), en zat onze groep opgescheept met de Australische Jill, die echt over elk miniscuul detail van de trip iets te zeiken had, maar dan over allebei de kanten van het verhaal. ´s Nachts was het min 20, dus iedereen sliep met een slaapzak en 5 dekens. Uiteraard klaagde ze bij het ontbijt ongeveer een half uur lang over hoe koud ze het had gehad, en toen wij vroegen naar haar slaapzak zei ze ´Slaapzak? O, die heb ik niet uitgepakt!´. Om maar even een voorbeeld te noemen. Maar dit waren we allemaal meteen vergeten toen we op de 4e dag bij de zoutvlaktes aankwamen. Stel je voor: kilometers en kilometers van parelwit zout, en dan de zonsopgang. Het was een onbeschrijfelijk mooi moment.
Om in La Paz te komen moeste we eraan geloven: de beroemde Boliviaanse busreizen. We hadden al gehoord dat de bussen geen wc hebben, gedurende 15 uur niet stoppen voor een plaspauze en dat sommige Bolivianen dus gewoon in de bus plassen. Ik dacht: dit kan niet waar zijn, maar ik kan nu zeggen, het IS waar. Onze grootste nachtmerriereis was 1 waarvan we wisten dat er WEL een wc was, maar dat was uiteindelijk ´toch niet zo´, we moesten onze backpacks voor onze stoelen houden (Nederlandse benen, Boliviaanse bus, backpack in de voetenruimte) en vervolgens deed de bus er niet 15 maar 22 uur over. Nice! Omdat we onszelf heel erg zielig vonden (en Bolivia belachelijk goedkoop is) hebben we in La Paz alles luxe gedaan: sauna (6 euro), het meest luxueuze restaurant van Bolivia (7 euro) en uit in de hipste club (60 cent voor bier). Zelfs de echte cheapass-Nederlanders kunnen nog in Bolivia op vakantie zonder zakken aardappels mee te hoeven nemen!
De laatste plaats die we in Bolivia bezochten was Lake Titicaca, waar we in het meer op het Isla del Sol, het eiland van de zon, overnachtten. We waren ongeveer de enige toeristen en het enige geluid dat je hoorde was van ezels die water naar boven droegen en kleine kinderen die met stenen speelde. We waren echt helemaal gelukkig en zaten met een biertje van het uitzicht op het meer en op Peru te genieten, tot we een man heel driftig over de scheiding van Irene hoorde praten. Niemand in zicht, zitten we naast 3 Nederlanders! We trokken ons subtiel terug en gingen op een ander terras zitten, met 2 blonde lezende Zweden. Ik was een beetje grapjes aan het maken dat ze wel zouden balen dat wij hun rust nu kwamen verstoren, en toen... bleken zij OOK Nederlands te zijn! What are the odds... 7 toeristen op een eiland, en ze komen allemaal uit Nederland...
Aan de grens met Brazilie hadden we nog een interessante ervaring. We moesten hele tas uitpakken (niemand gebruikte die grens dus de douaniers hadden waarschijnlijk al weken niks te doen) en vervolgens begon de hoofddouanier onbegrijpelijk tegen me te praten. Ik knikte maar en zei ´sim sim´ (´ja ja´, voor wie geen Portugees kan) want dat leek me verstandig met douaniers. Toen pakte hij gewoon een souvenir dat ik in Argentinie had gekocht uit mijn tas! Tja, toen ik achteraf het gesprek in mijn hoofd afspeelde vroeg hij inderdaad of hij die mocht hebben... Hmm, toch handig als ik beter Portugees leer spreken.
En toen, na 5 dagen niks doen in Natal (Jelte was zelfs te bedonderd om 200 m. te lopen om te lunchen), vloog Jelte met hetzelfde vliegtuig naar Nederland als waarmee Esther kwam, en sindsdien ben ik opeens ´bonita´ en spreken mannen me aan! Het blijft een raadsel waarom...