Vaarwel Azie..

Dag lieve kijkbuiskindertjes...

2 maanden later en geen teken van leven - maar ze leven nog, alive and kicking durf ik zelfs te zeggen, de doorgewinterde backpackers! Dit is natuurlijk figuurlijk bedoeld - terwijl jullie allemaal in de sneeuw zaten te bevriezen zijn wij van tropische bestemming naar andere tropische bestemming gegaan :P Maar denk niet dat wij het niet zwaar hebben gehad, o nee - reizen blijft af en toe afzien. Een kleine impressie van onze reis door Laos, Thailand en Indonesie.

De inwoners van Laos zijn wereldkampioen in het nietsdoen. De Lonely Planet beschrijft Laos als "laidback and hasslefree", maar dit is een understatement. Je moet taxichauffeurs letterlijk wakker maken als je een ritje wilt, en als je wilt inchecken in een hotel moet je minstens 15 minuten incalculeren voor het vinden van de receptionist - 9 van de 10 keer ligt hij ergens in een achterafkamertje te slapen. De eerste plaats waar we waren in Laos was Don Det, een van de "4000 islands" in het zuidelijkste puntje van Laos (al heb ik er maar 10 kunnen vinden). Ik heb me 3 dagen afgevraagd wat de bewoners van het eiland doen en heb tot de conclusie moeten komen dat ze niks, maar dan ook echt NIKS uitvoeren. Als je over het eiland fietst zie je iedereen slapen in zijn of haar hangmat. Eerst dacht ik nog dat het misschien de Aziatische versie van een siesta betrof, maar ze liggen echt de hele dag te slapen. Wat een leven! Dit betekende trouwens voor ons dat er ook niks te doen was behalve lezen en in een hangmat hangen (wie had ooit gedacht dat ik dat kon...?!) - 3 dagen was meer dan genoeg. We gingen door naar de Laos-versie van de Angkor Tempels in Champasak, in het gezelschap van 2 Spanjaarden. Ik was bekend met het Spaanse levensmotto "manana, manana", maar ik wist niet dat het ook echt WAAR was. Terwijl wij al naar de (waanzinnig mooie) tempel waren geweest en weer terug in het hotel waren na 3 uur, waren zij nog steeds bezig om te zoeken naar een bank, omdat ze er niet bij na hadden gedacht dat er in heel Zuid-Laos geen ATM's zijn (ja: in HEEL Zuid-Laos!). Maar eigenlijk waren ze voornamelijk elkaar aan het zoeken, want de bank was 100m. van het hotel verwijderd. De volgende dag wilden zij met ons met de boot ipv de bus naar de volgende plaats, Pakse, en toen ze na 5 uur (ik overdrijf niet) nog steeds geen goed plan hadden bedacht (hoe moeilijk kan het zijn?!) nam ik maar het heft in handen, ook al had ik meer dan 40 graden koorts, en binnen 5 min. zaten we in de boot (dit is niet arrogant bedoeld, maar meer op aan te geven hoe ontzettend inefficient ze waren). Ik kan er nog een heel verhaal over vertellen, maar de bottomline is dat ze aan het eind van de dag opeens bedachten dat ze naar Thailand hadden gemoeten die dag om hun vlucht te halen, terwijl ze met ons binnenland Laos in waren gegaan... Maar het waren wel geweldige mensen :)

We hebben in Laos 2 langere motortochten gemaakt, de eerste naar het Bolaven Plateau. Een van de gevolgen van de Laos-luiheid is dat er nergens in het land bordjes te vinden zijn, zelfs niet voor de meest fantastische sightsee-dingen. Wij waren op zoek naar 3 watervallen van meer dan 100 meter hoog (in NL zou dat toeristenattractie no. 1 zijn), en de enige manier om deze te vinden was constant op je kilometerteller kijken, omdat er volgens de LP tussen "km. 92 en km. 93" een "well-hidden path" zou leiden naar de watervallen. Resultaat: 3 motors die allemaal heen en weer rijden over een afstand van 3 kilometer, totdat 1 iemand (Jelte in dit geval) ergens tussen de struiken een paadje ziet lopen. Well-hidden, my ass - non-existent, meer. Maar toen we er eenmaal stonden snapten we waarom niemand een bordje neerzette, want ALS je er dan eenmaal bent voelt het net alsof je een pelgrimstocht hebt afgelegd en alsof de watervallen van jou zijn. Dit gevoel hadden we ook op motortocht II, waar we onszelf opeens echt in the middle of nowhere vonden, zonder ook maar 1 blanke of Lao in zicht - een unieke ervaring in Zuid-Oost-Azie. De tocht was adembenemend mooi - door ondergelopen bossen, langs ravijnen, karstgebergte, rivieren, echt geweldig. Toen we na 4 dagen terugkwamen in de startplaats, Tha Kaek, kwamen we een groep Duitsers tegen die dezelfde tocht wilden maken. Ze waren zo zenuwachtig! "Wat als er een deel van je motor kapot gaat" (de motors waren in abominabel slechte staat), "Wat als je een ongeluk krijgt" (de wegen waren heel erg slecht en stijl), "Wat als je zonder benzine komt te zitten" (er was geen tankstation in de eerstvolgende 300 km.), en toen realiseerde ik me dat we onszelf nu met recht "backpackers" kunnen noemen, want 9 maanden geleden zou ik me daar ook zorgen over hebben gemaakt, en terecht, want er is echt niemand te vinden in de hele tocht, maar nu is het meer van "dat zien we dan wel", dus ik zei iets in de trant van "o, maar ons is niks gebeurd". Jelte heeft me geinfecteerd :)

Tijdens de motortochten zijn er 2 dingen gebeurd die het waard zijn verteld te worden. Allereerst: bijna iedereen die van de eerste tocht terugkomt heeft op zijn minst een klein ongelukje gehad, omdat de weg vol enorme potholes zit en Laos-mensen niet kunnen rijden (misschien omdat ze te lui zijn om het te oefenen...?). Wij waren ongeschonden op de weg terug, toen we ruzie kregen over ons eeuwige strijdpunt. We wisten niet of we links of rechts moesten, en Jeltes strategie is dan om gewoon een kant op te gaan en eventueel veel later te concluderen dat het de verkeerde keuze was, terwijl ik het niet te veel moeite vind om het gewoon even te vragen. Schreeuwscheldschreeuw, en Jelte stapt de motor af. Ik zit nog chagrijnchagrijn achterop wild met mijn handen te zwaaien om mijn woorden kracht bij te zetten, en op dat moment raak ik even uit balans, en voor ik het weet lig ik met motor en al op de grond, terwijl we dus STIL stonden. Schade: spiegels kapot, remlichten stuk, spatbord beschadigd, ik helemaal onder de schrammen. Hoe stom kun je zijn :) Anekdote 2 heeft hier ook mee te maken. Op dag 3 gingen we naar de grootste doorgaanbare grot van Laos, 7 km. lang (en heel erg cool, je zit echt midden in een berg). We kwamen daar als eerste touristen aan (dit had ons moeten vertellen dat er iets fout moest gaan, want wij zijn nooit ergens als eerste), en niemand leek zin te hebben om ook maar op te staan en ons te helpen (ja, dat is Laos - itt tot de rest van Azie, waar ze je op elke straathoek bespringen: "Transport? Hotel? Happy hour?" Een verademing, eigenlijk!). Uiteindelijk werden we naar een boot geleid met 2 niet-Engels sprekende Lao (dat is het woord voor de inwoners van Laos, en ook voor de taal, en ook voor het bijv. naamwoord van Laos). Toen we aan de andere kant van de grot kwamen gebaarden ze naar ons dat we moesten uitstappen, dus wij dachten allebei dat we terug moesten lopen. Maar hoe? Er liepen 3 wegen, dus Jelte stelde voor om de grootste te nemen. Ik, uiteraard, wilde eerst de weg vragen, maar Jelte dacht dat ze ons wel terug zouden roepen als we verkeerd liepen en dit klonk eigenlijk erg aannemelijk. O, wat kenden wij Laos toen nog slecht :) 6 km. verder door de brandende hitte vond ik het toch eens tijd om het aan iemand te vragen. Ze keken ons aan alsof ze nog nooit een blanke hadden gezien, en in mijn beste Lao probeerde ik uit te leggen waar we heen wilden, maar het had geen resultaat (nee, echt, het kan niet aan mijn Lao gelegen hebben). Toen besloten we de 6 km. terug te lopen en het daar opnieuw te vragen. Na 4 km. kwam 1 vd bootmannen ons tegemoet gerend, er bezorgd uitziend. Wat bleek? We moesten gewoon weer met de boot terug!

Via de hoofdstad Vientiane, een heel erg mooie Frans-koloniale stad, gingen we door naar Vang Vieng. Men gaat hier maar met 1 doel heen, en dat is tubing. Ik zal proberen uit te leggen hoe het werkt, maar het is misschien een "je had erbij moeten zijn" geval. Anyway. Je trekt je mooiste bikini aan (fout nummer 1, mijn oranje bikini is nu halfbruin), huurt een opgeblazen binnenband en een tuktuk en gaat naar de rivier Vang Vieng. Hier krijg je een gratis shot Lao-Lao, rijstwhiskey (voor degenen die ooit naar Laos gaan: DRINK DIT NIET!) en een bandje om je pols. Dan begint de fun: je gaat in je band drijvend de rivier af, en elke zoveel meter word je binnengehaald mbv een drankfles aan een touwtje (ja, hoe fout kan het zijn..) en dan koop je eerst een bucket (Lao-Lao met mixer), dan ga je dansen. Na een paar buckets ga je aan de watervaste markerstift: iedereen tekent elkaar onder. Dan komt de bodypaint: iedereen smeert elkaar onder. Dan ga je volleyballen in de modder. Dan klim je 20 meter omhoog in een stellage en ga je hangend aan een kabelbaanding naar beneden en laat jezelf ergens in de rivier vallen, als het even kan NET naast iemand die daar in de rivier zwemt. Op een gegeven moment beginnen de echt-dronken mensen zich van jezelf te onderscheiden: mensen vallen opeens uit de stellage naar beneden en breken hun been op het platform, mensen glijden uit, hebben een 2 cm. dikke snee in hun buik en dansen gewoon door, mensen breken praktisch hun nek door van trappen af te vallen, enzovoorts. En de hamvraag: wat was ons aandeel hierin? Op de eerste avond (het tuben vindt overdag plaats) kwamen we onze Engelse nieuwjaarsvrienden tegen en gingen we meteen aan de buckets, en Jelte is hier 2 hele dagen ziek van geweest (ik herhaal: DRINK DIT NIET!), dus het diehard tuben zat er voor ons niet in. Moeders, jullie kunnen je hart gerust ophalen :)

Tussen het overgeven door was Jelte voornamelijk aan het toeleven naar ons bezoek aan zijn vriend Martin, die een jaar in Hua Hin in Thailand woont en ons had uitgenodigd om gratis bij hem te slapen. Dit klonk allemaal al goed, maar toen bleek dat hij in een soort Playboy mansion woont. Een villa met zwembad EN bubbelbad! Ik dacht dat ik flauwviel :) Ik had het al prima gevonden om me de hele dag rijk te wanen in zijn huis, maar er moest gekitesurft worden. Jelte en ik hebben 3 dagen een cursus gevolgd, dit keer allebei met een eigen instructeur (dit scheelt een hoop voor mijn ego - zo hoef ik niet de hele tijd te zien hoeveel beter Jelte is), en toen was Jelte verkocht. Hij heeft meteen een heel set gekocht (met het geld voor bijna 2 maanden reizen-we komen dus eerder terug!) en sindsdien droomt hij er (denk ik, althans) elke nacht over. Ik moet zeggen: het is echt heel erg gaaf. Het vliegeren alleen is al cool omdat je vlieger 12 m2 is, maar als je dan leert om je lichaam door de zee te laten sleuren door dat ding (en in mijn geval, soms ook 5 m. boven de zee te laten vliegen) krijg je een idee van hoe het voelt als je "echt" surft. Jelte kon na 3 dagen al bijna aan de wereldkampioenschappen meedoen, en ik was al heel blij dat ik 3 meter kon surfen. Nu krijgt Jelte alleen de hele tijd filmpjes toegestuurd van Martin, want die kan inmiddels ook springen, dus in Indonesie heeft hij ook nooit echt lekker geslapen...

Door naar Indonesie! Door een niet zeer doordachte poging om geld te besparen moesten we eerst helemaal met de trein en bus naar Kuala Lumpur, Maleisie, om vanaf daar te vliegen naar Jakarta op Java. We kwamen uiteindelijk duurder uit EN Jelte had langer kunnen surfen (ik baalde van het eerste, Jelte van het laatste). Jelte en ik hadden allebei het gevoel dat we Azie wel een beetje gezien hadden, maar Indonesie is echt a world apart. De mensen zijn zo ongelooflijk aardig dat je constant blijft denken dat er een addertje onder het gras zit. Toen we na hectisch Jakarta in Yogyakarta aankwamen en een taxi wilden nemen zei de taxichauffeur "Je kunt net zo goed lopen". Ok, dit is NIET de tekst voor een taxichauffeur; hij had ons 10 extra rondjes rond moeten rijden en ons moeten rippen. Dit is 1 voorbeeld, maar echt, de Indonesiers zijn de meest behulpzame mensen, vonden we - totdat we op Bali kwamen. Ik weet zeker dat Bali voor veel mensen een geweldig vakantie-oord is, maar in veel opzichten is het verschrikkelijk. Het hele eiland is ingesteld op tourisme, er is niks over van het "echte" Indonesie. Iedereen praat Nederlands, als ik alleen rondloop wordt er de hele tijd geschreeuw "Hey blondje! Lekkere kont!" of iets dergelijks, en dan de beachboys.. Ik was echt geschokt toen we in gesprek kwamen met een beach vendor. Wat blijkt: heel veel blanke vrouwen, vooral Australiers, gaan alleen op vakantie en voelen zich niet zo veilig, dus vragen aan een aardige Indonesier of hij als gids wil fungeren. In het begin betalen ze voor aparte kamers, maar uiteraard worden ze op een gegeven moment verliefd (de Indonesische mannen zijn echt, echt heel mooi en zijn de beste "smooth talkers" in de wereld), dus de man in kwestie "trekt bij haar in", maar - de vrouw blijft voor hem betalen! Dit vond ik al absurd genoeg, want dit is eigenlijk gewoon prostitutie, maar onder de noemer "relatie". Na een maand moet elke tourist Indonesie verlaten, en dat geldt ook voor de verliefde vrouwen. Ze blijven in contact, en de vrouw vraagt bijv. "How's business?" en als het dan niet goed gaat, begint de vrouw geld te sturen, ELKE MAAND! En niet 10 euro, maar een Indonesisch half jaarsalaris. Later hoorden we dat hier nog een verfijning op bestaat: het risico bestaat natuurlijk dat 2 girlfriends (want de mannen hebben er meerdere) op hetzelfde moment weer Indonesie bezoeken. De beachboys nemen dus elk jaar een andere naam aan, zodat het kan gebeuren dat de meisjes met elkaar praten en vertellen over hun Indonesische vriend Harry en Jackie, terwijl dat dus dezelfde mannen zijn. O my, hoe naief kun je zijn.. Maar voor ons was Bali heel erg leuk: in Kuta Beach hebben we gegolfsurft, ik ben in mijn eentje een paar dagen naar Ubud gegaan voor een dosis cultuur, en we zijn ook 4 dagen naar droom-bounty-eiland Gili Air gegaan, waar de zee zo groen is dat het recht van de brochurefoto's lijkt te komen, en waar we tijdens het duiken 10 zeeschildpadden, een octopus, cuttlefish en BIJNA haaien hebben gezien (alle andere duikers hadden het gezien, wij niet...).

Maar Java blijft onze favoriet. Overal word je vastgeklampt door schoolmeisjes die hun Engels willen oefenen, en zodra ze horen dat Jelte mijn "boyfriend" is beginnen ze allemaal heel hard te giechelen en zichzelf lucht toe te wapperen en te zeggen "Oe! He's SO handsome!". Het eten is fantastisch, de mensen zijn fantastisch, je kunt uit 10 transportmiddelen kiezen (oa. paard en wagen, voor 20 eurocent per kilometer!) en de sfeer is gewoon perfect. Vanuit Yogyakarta hebben we de tempels Borobudur en Prambanan bezocht (met gepaste trots, want de Nederlanders hebben deze tempels opgebouwd! Speaking of which: je kunt in Indonesie nog Nederlandse brievenbussen en straatnaambordjes vinden, heel leuk), en hebben we de Deen Morten ontmoet die ons onze hele reis in Indonesie is blijven achtervolgen (of wij hem, we kwamen hem iig overal tegen). Hij was van een wat luier slag (yes, ze bestaan), dus hij deed alles per georganiseerde tour. We gingen alledrie naar de vulkaan Bromo, en we wilden hem bewijzen dat het met het openbaar vervoer veel goedkoper was. Het was een nachtmerrie. Na 14 uur in 5 verschillende krotbussen te hebben gezeten waren we nog steeds niet OP de vulkaan, en we wilden hem natuurlijk 's morgens vroeg tegenkomen bij de krater. Dus we dwongen onszelf om om 21:30 nog een laatste bus te nemen omhoog en vielen daar als een blok in slaap. Tenminste, dit bleek achteraf, want iedereen is 's nachts opgestaan omdat er een aardbeving was, en wij hebben NIKS gevoeld! Dit nachtelijke geluk was helaas maar van korte duur, want we moesten om 4u 's nachts beginnen met de beklimming van de vulkaan om de zonsopgang te zien. Gewapend met 1 mini-zaklampje gingen we op weg, en binnen 5 min. had ik al 2x languit in de modder gelegen. Veel gevloek, VEEL gevloek. Maar het was het waard - bovenop de vulkaan zijn, die middenin een grote zandwoestijn staat, was echt magisch. Dit moment werd 24 uur later overtroffen toen we op de top van een andere vulkaan, Ijen, stonden, en regelrecht een turquoise kratermeer inkeken. We waren, weer helemaal kapot, in het plaatsje aangekomen dat aan de voet van de vulkaan lag, maar er was niemand meer om ons verder te brengen. Dus weer de wekker om 3:45, maar er werd ons niks gegund - om 3:15 werd er op onze deur geklopt: ons ontbijt van fried rice en kroepoek stond klaar! Ik kon de man wel schieten. We moesten eerst achterop een motor 2,5 uur over gatenwegen, toen 1,5u omhoog klimmen tussen allemaal mannen door die zwavelblokken van 100 kilo (!!) op hun schouders naar beneden droegen, maar toen we dat meer zagen waren we allebei meteen weer gelukkig. Vooral toen we hoorden dat Morten, die een dag later op Ijen was, alleen maar wolken had gezien (het is namelijk nu regenseizoen in Indonesie). Ik wilde ons geluk nog vergroten door de balans op te maken, maar ik moest tot de conclusie komen dat we na 3 hele dagen reizen 2 euro uitbespaard hadden in vergelijking met Morten, die een paar uur in een airco-jeep had gezeten.. 1-0 voor de Denen.

En dit was het dan, Azie voor ons! De vliegtickets naar Brazilie zijn al geboekt, ons Portugees is al bijna vloeiend (dit is, helaas, een grapje), South-America here we come!!