Braziliaanse billen en bijna-verdrinkingsdoden

Het heeft maar weinig gescheeld of dit bericht was over mijn eerste soloreis gegaan, want Jelte heeft zijn reputatie als warhoofd weer eens meer dan waar gemaakt. Niet alleen bleek hij verkeerd op zijn ticket gekeken te hebben, waardoor hij vanuit Thailand welgeteld 3 uur op Schiphol zou zijn voor onze vlucht naar Brazilie vertrok, maar hij heeft mij en zijn ouders en zus (vooral mij) nog even extra in spanning laten zitten door anderhalf uur later nog steeds niet in de aankomsthal te verschijnen. Ik had me voorgenomen deze uitdaging zonder valium aan te gaan, maar daardoor begon ik lichte paniekgevoelens te ervaren omdat ik me realiseerde dat ik misschien alleen naar Brazilie zou moeten gaan. Toegegeven, Jelte zou me achternakomen (al weet je dat met Jelte natuurlijk nooit 100% zeker), maar ik zou toch even moeten overleven in mijn eentje. Toen ik bijna werd opgeslokt door mijn mezelf-aangeprate paranoia ging mijn telefoon: Jeltes kite was niet aangekomen. ´F*ck die ***kite en kom *** hierheen!´, zoiets waren mijn woorden. Lang verhaal kort: ´uiteraard´ kwam Jelte nog op tijd en zaten we ´ruim op tijd´ in het vliegtuig.

Onze vlucht zat vol Wijk C-ers die een pakketreis hadden geboekt, waardoor wij op de luchthaven van Natal als enigen overbleven. Ik had gehoord dat men in Brazilie geen Engels spreekt, maar dat het zo erg was had ik niet verwacht. Je kunt hier nergens terecht met Engels, zelfs niet met mijn gebrekkige Spaans. Het allerergste is dat de Brazilianen gewoon een hele monoloog tegen je houden, hoe wanhopig en onbegrijpend je ze ook aankijkt. Het werkt, want ik voelde me gedwongen om Portugees te leren, wat ik nu ook een beetje kan, maar op dag 1 was ik natuurlijk nog niet zover. Ik voelde me echt machteloos, we hadden geen idee wat we moesten doen! Ik besloot maar gewoon in de eerste de beste bus te stappen die langskwam. Het klinkt als een stom plan, en dat bleek het ook te zijn - op het laatste moment werden we tegengehouden door een meisje dat wel Engels sprak, ´Are you sure you want to go to blablabla?` Nee, natuurlijk niet! Het meisje bood ons een lift aan met haar ´spiritual leader´. Ik was bang dat we in een of andere sekte terecht zou komen, maar ze bleken naar dezelfde kerk te gaan. Nu moet ik iets uitleggen over Brazilianen en religie. Het meisje in kwestie zag eruit alsof ze in een ´exotische dansclub´ kon werken. Ze had een enorm (=te) laag decollete, was heel zwaar opgemaakt en zag er een beetje trashy uit. Wie zou denken dat zij zo gelovig was dat ze 3 dagen per week naar de kerk ging? Toen ik het meisje via Facebook bedankte, kreeg ik terug ´God bless you´. En toen we een keer een tijdje op de trappen van een kerk zaten te kerken, zagen we dat iedereen, zelfs de meest hoerig uitziende meisjes, een kruisje slaat als ze langslopen. Godsdienst is hier hip!

Om meteen mijn tweede observatie op jullie los te laten: ze gaan hier heel anders met hun lichaam om. Jelte had zich voorbereid om de mooiste vrouwen ter wereld te zien - hij was geshockeerd. Hoe dik de vrouwen hier ook zijn (en ik kan inmiddels met zekerheid zeggen: 75% is hier dik of te dik), ze laten alles, maar dan ook alles zien. De kortste rokjes met de diepste cellulitis, de laagst uitgesneden decolletes met de grootste hangtieten, alles. Het grappige is, dat het land erop is ingesteld. Je kent wel die bordjes in de bus in Nederland, dat je moet opstaan voor mensen die slecht ter been zijn en zwangere vrouwen? Die bordjes heb je hier ook, maar het eerste plaatje is dat je moet opstaan voor een dikke vrouw! Ik meen het! De mannen daarentegen zijn... Tja, hoe kan ik dit subtiel zeggen? Aantrekkelijk? We zijn in Salvador naar een dansvoorstelling gegaan waar ze samba en capoeira dansten, en aan het eind gingen alle jongens naast elkaar staan voor de gezamenlijke buiging. 15 sixpacks naast elkaar, het was ongelooflijk. I rest my case.

via de hele mooie koloniale stadjes Recife en Olinda en dus Salvador, dat een heel mooi historisch centrum heeft, gingen we naar Lencois voor het natuurpark Chapada Diamantina. Op het busstation kregen we voor het eerst te maken met de Braziliaanse ´bureaucratie´. Het computersysteem lag eruit, maar de bussen reden nog wel. Toch konden we geen kaartjes krijgen. Na 2,5u in de buurt van het loket te hebben gewacht waren we het zat, en Jelte ging proberen een beetje gewichtig en agressief te doen. Uiteindelijk kwamen ze op het lumineuze idee om de kaartjes met de hand te schrijven (jaja, het is een stel verlichte geesten hier), maar wel op een tempo van 1 per 15 minuten, waardoor Jelte de neiging kreeg om alle 5 de loketbedienden (namelijk de schrijvende en de 4 andere niksdoende) met hun hoofd door de ruit te slaan. Net op tijd kregen wij de laatste 2 kaartjes, maar we hebben besloten nooit meer af te geven op de Aziatische efficientie, want de Aziaten zijn het toonbeeld van efficientie, vergeleken met de Brazilianen.

De 3-daagse trektocht was er een om nooit te vergeten. De wandeling ging door allemaal valleien temidden van tafelgebergte, echt spectaculair. De eerste dagwandeling bracht ons naar een supermooie waterval, waar we ons kamp opzetten. Blijkbaar werkte de gids volgens de rangorde ´wie het eerst komt, het eerst maalt´, want het Mexicaanse stel dat zich als eerste had opgegeven kreeg de enige tent toegewezen, wij kregen een rotskloof met klamboe, terwijl het Deense stel alleen maar een rotskloof kreeg. Het idee stond me heel erg aan, slapen in een rotskloof. De praktijk is, kan ik zeggen, op zijn zachtst gezegd teleurstellend, pijnlijk zelfs. Ondanks het feit dat ik 1 cm. over had boven mijn hoofd en 0.7 cm. aan mijn zijkanten heb ik nog redelijk geslapen, beter dan de Denen, die zelfs geen matjes hadden gekregen. Dag 2 had als doel een andere waterval, waar wij dit keer de tent kregen. Joechee! Onze vreugde was van korte duur, want na 10 minuten begon het te regenen. Geen motregen, zelfs geen Nederlandse regen, nee, een stortregen. Binnen 5 minuten waren we compleet doorweekt, maar het was pikkedonker en we hadden geen idee wat we moesten doen. Toen we uiteindelijk doorkregen dat het niet ging stoppen, pakten we onze slaapzak om door de rivier te waden en bij de Denen in de rotskloof te gaan liggen. Wonder boven wonder viel ik niet onderweg, maar toen we bij hen aankwamen stonden zij al klaar om te verkassen - hun kloof was ook onder water komen te staan. Onze gids kwam met zaklamp (lang leve de zaklamp) naar ons toegerend om ons een andere kloof toe te wijzen. In onze zeiknatte slaapzak gingen we weer slapen, tot we een onbestemd geluid hoorden. Het had iets weg van een brullend monster, maar we konden het niet plaatsen en maakten ons dus ook niet echt zorgen (het zal de vermoeidheid zijn geweest). Op het moment dat de gids schreeuwend op ons kwam afgerend herkenden we opeens ook het geluid: er kwam een enorme, maar dan ook echt enorme, overstroming onze kant op. Als de gids 1 minuut later was geweest had Jelte waarschijnlijk in het water klemgezeten in de kloof, want ik vond dat hij deze nacht maar in het hoekje moest slapen. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. De volgende dag hoorden we dat er mensen vastzaten aan de andere kant van de rivier. Het was een beetje zoals in de film ´Into the wild´, ze kwamen gewoon echt niet meer weg. Wij hadden nog het ´geluk´ dat we in een vallei zaten (en dus bijna verdronken waren). Met het gevoel onsterfelijk te zijn gingen we dag 3 op weg, niet allemaal meer even vrolijk. Halverwege de dag begon het weer keihard te regenen, en alleen wij Hollanders hadden aan een regenjas gedacht. O wat voelde ik me slim.. 4 km. voor het einde moesten we een klein beekje oversteken. Ik had al meer dan 15 river crossings overleefd, tegen mijn en vooral Jeltes verwachting in, dus dit kon er ook nog wel bij. Helaas bleek het beekje te zijn veranderd in een woest kolkende stroom. Ik begon al met schietgebedjes, maar toen de Mexicanen heelhuids aan de overkant waren gekomen werd ik een beetje overmoedig. Ik maakte me klaar om te springen, maar nog voor mijn, zeer waarschijnlijk Olypisch-goud-waardige, sprong, gleed ik in de rivier. Ik trok de gids met me mee, we gingen beide kopje onder, de 2e gids dook het water in, en we gingen gedrieen richting een enorme waterval. Wat doe je in zo´n situatie? Raar genoeg, niet in paniek raken! Ik vertrouwde op mijn roots als inwoonster van een land onder het zeeniveau en mijn ongeevenaarde zwemskills. En het werkte! Nog voor de eerste waterval (als ik toen niet uit het water was gekomen had ik ongeveer 10 watervallen moeten trotseren) stonden we alledrie op de kant, en toen kon ik alleen maar heel erg hard lachen. De andere mensen moesten toen maar via een andere plek de rivier over.

Ik was toen wel een beetje klaar met water, maar toen bleek Rio de Janeiro, onze volgende bestemming, overstroomd te zijn. Het was heel raar want wij hebben er zelf niks van gemerkt, maar op de televisie zagen we dat er meer dan 80 mensen waren omgekomen, een paar kilometer bij ons vandaan. Ondanks de regen was Rio echt fantastisch - er is zoveel te doen! Allemaal leuke exposities, mooie mensen (net iets dunner dan dik), bioscopen met Engelse films (dit was onze ondergang - we zijn 5 keer in 1 week naar de bioscoop geweest!), een bussysteem dat we begrepen, allemaal markten en straatfeesten, echt heel leuk. Het boegbeeld van Rio, Cristo Redentor (je weet wel - dat beeld van Jezus met wijdopen armen) was helaas dicht vanwege de regen, maar voor het luttele bedrag van 25 euro konden we de Pao Acucar, de suikerbroodberg, op, vanwaar het uitzicht over Rio nog mooier was (willen we denken). We hebben nog een paar keer geprobeerd ons joggend tussen de sportieve cariocas (inwoners van Rio) te mengen, maar ze hebben hier een ander idee over sport. De meest sportieve mensen zijn hier de mooist aangeklede en opgemaakte mensen in de meest aerodynamische pakjes, die dan met een snelheid van 4 km./uur wild met hun armen zwaaiend langs het strand gaan. Het is fascinerend, echt. Of wij hebben het natuurlijk helemaal verkeerd begrepen, want wie wil er nou zwetend door Rio? Waarschijnlijk is het dat laatste.

We wilden graag een nieuw succesverhaal scoren met een tweede trektocht in Petropolis, maar toen we in het oude goudstadje Ouro Preto (dat helaas ook weer een bioscoop had) waren, was het zo koud! Wel onder de 20 graden celsius! Dit soort temperaturen zijn we natuurlijk niet meer gewend. Ik werd ´s nachts wakker, klinkend als een zieke weerwolf (maar zijnde een zieke Jojanneke), dus we hebben besloten door te gaan naar het tropische eiland Ilha Grande. Hier vond ik de eerste bikini die me er niet uit liet zien als een gogo-danseres. Ik paste, vroeg elke keer om een grotere maat, en de verkoopster bleef me maar meewarig aankijken en met haar hoofd schudden en ik hoorde haar bijna denken ´Waar gaat dat heen met die conservatieve, preutse Europeanen´. maar, missie geslaagd: ik heb iets gevonden waar niet mijn halve kont uithangt. Op het eiland kwamen we dezelfde Denen van de trektocht tegen, die een soort ziekelijke drang hebben om zoveel mogelijk te doen. Jelte noemde het natuurlijk ziekelijk, ik vond het jaloersmakend, want na 7 dagen hadden we niet meer gedaan dan op het strand liggen (natuurlijk, met als nevendoel mijn herstel), terwijl zij elke dag om 7 uur op te staan om te kayakken, wandelen, duiken, enzovoorts. Grappig genoeg waren zij 4 dagen voordat ze van het eiland zouden afgaan door hun geld heen en er was geen pinautomaat. Zo kregen wij ons vermoeden maar weer eens bevestigd, dat het af en toe ook heel handig is om helemaal niks te doen. Het is in ieder geval financieel gunstig :)

Nu zijn we in Paraty, een koloniaal stadje in een hele mooie baai, dus we redden hier ons nog wel even. Volgende keer bericht uit Argentinie!

Liefs, J&J.