RIP - vaarwel, Minsk!

Misschien heb ik in het vorige verhaal de indruk gewekt dat het afzien was om op de motor te zitten, maar wat wij deden was echt peanuts vergeleken bij wat Vietnamezen allemaal meenemen op hun motor. Sowieso is het blijkbaar financieel zeer ongunstig om "slechts" met 2 personen op 1 motor te zitten, want het gemiddelde passagiersaantal was vaak 4 of 5, met een maximum van 6 (en we hebben nog nooit iemand eraf zien vallen!). Maar zelfs als ze met 3 personen op een scootertje zaten vervoerden ze ook nog 300 bananentrossen, bijna 100 honden in kooitjes, en 1x zagen we zelfs een man die 10 varkens achterop zijn scooter had. Het mooiste is nog wel als een man zijn vrouw EN kisten achterop heeft, want de kisten worden opgestapeld en zijn vrouw gaat er gewoon bovenop zitten, waardoor ze dus bijna 2 meter boven de weg zit. Je verwacht dat men, aangezien bijna iedereen volbeladen is, een beetje rekening met elkaar houdt op de weg. Toegegeven, we hebben geen enkel ongeluk gezien in 6 weken Vietnam, maar dat is dan meteen ook het grootste mysterie dat dit land vormt. Op de snelweg rijd je 80, en als je de weg op wilt is de regel (denken wij): rijd met je ogen dicht zo hard mogelijk recht de weg op. Helaas hadden wij een heel erg sneu toetertje, dus Jelte kon zijn frustratie niet zo goed uiten, maar we hebben 5x bijna een frontale botsing gehad met tegenliggend verkeer omdat Jelte opeens moest uitwijken. Nog een kleine voetnoot over de beste kleding in zo'n situatie. Om zo "wit" mogelijk te blijven draag je met 30 graden een capuchontrui, en de muts doe je op. Zo blijft je nek uit de zon, en je voorhoofd. Dan draag je een heel groot mondkapje, waardoor alles tot en met je neus ook veilig is, en dan een enorme jaren '60 bril. Als je te voet bent draag je als Vietnamees standaard een groot schrift me je mee, dat je tegen je gezicht aanhoudt. Echt, ze gaan out of the way om wit te blijven! Dit verklaart dan ook waarom cosmeticamerken als L'Oreal zo goed lopen - in het westen wil iedereen bronzing powder kopen, en hier kan ik nergens een gewone creme vinden die me niet ook meteen wit maakt.
Terug naar het echte reisverhaal. In Hoi An ben ik met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik zelfs na 8 maanden in Azie nog steeds niet gewend ben aan mensen die niet op tijd komen. We hadden vrienden gemaakt met een stelletje uit India/Sri Lanka, en die kwamen gewoon bijna anderhalf uur te laat aankakken, en vonden dit niet eens raar! Maar het is ze vergeven, want ze hebben ons geintroduceerd in de wereld van de buckets. Dit is een emmer van ruim een halve liter, waar 5 verschillende soorten alcohol inzitten, en een beetje redbull. Je betaalt er 2 euro voor en na 2 lig je onder de tafel. Fantastische avonden gehad! En het eten is tongstrelend - gestoomde vis in bananenbladeren, garnalen zo groot als je hand.. Aah! In Hoi An heb ik ook mijn schoenen buiten gezet omdat ze zeiknat waren en een uur in de wind stonken, en rara - 2 uur later waren ze gejat! Jelte denkt nog steeds dat ik ze expres buiten heb gezet omdat ik nieuwe schoenen wilde en "toevallig" kun je die in Hoi An voor 10 euro laten maken. Tja, de waarheid zal wel nooit boven water komen :)
Via Qui Nhon, een stad vol Chamarchitectuur (terracottakleur tegen een knalgroene achtergrond-heel erg mooi), gingen we naar Nha Trang, de eerste keer strand (en 1 recht uit de brochure: knalblauwe zee en palmbomen) in 8 maanden tijd! De weg ernaartoe was fenomenaal - we reden bijna 100 meter boven de zee en zagen in de verte allemaal verlaten strandjes, het uitzicht was echt fantastisch. Reizen is natuurlijk afschuwelijk hard werken, dus we vonden dat we wel een weekje strand hadden verdiend. Jelte heeft zijn duikbrevet gehaald, dus we konden eindelijk samen duiken, en we hebben een zeeschildpad gezien! We hebben ook in een grot gedoken (heel gaaf), en achteraf vertelde iemand dat dat helemaal niet mag als je alleen maar je Open Water brevet had - dat vermoeden had ik al.. Voordat we begonnen aan onze reis had Jelte een soort verlanglijstje samengesteld met alle "extreme sports" die hij onder de knie wilden krijgen (hij is al over de helft!), en kitesurfen was er een van. Dus wij door naar Mui Ne, "the place to be" voor kitesurfers. Blijkbaar denken heel veel mensen dit, want ze vragen 350 (!!) dollar voor een cursus. We blijven Nederlanders, dus we zijn de dag erna meteen weer weggegaan. Maar goed ook, want 100 kilometer voor Saigon (we hebben BIJNA heel Vietnam doorgereisd!) begaf onze motor het opeens! God stond ons bij, want de stonden stil in the middle of nowhere, met maar 1 klein winkeltje, en dat was.. van een mechanic! Hij heeft in 5 uur tijd de hele motor 3x uit elkaar gehaald (ik ben nu een expert in het repareren van Minsk-motors, denk ik), maar het werd al snel duidelijk dat we ons lievelingetje dat we makkelijk voor 300 dollar hadden kunnen verkopen, moesten achterlaten.. Met pijn in ons hart maar met een heel erg blije mechanic (hij kon niet geloven dat we hem de motor gaven) zijn we op de eerste de beste bus naar Saigon gestapt. Je weet niet wat je ziet - het lijkt alsof de hele stad is overgenomen door westerlingen. Het uitgaan is daardoor geweldig (na 8 maanden heb ik EINDELIJK mijn dansmoves weer uit kunnen proberen!), maar de downside is dat er heel veel Vietnamese prostituees zijn, en het is lastig om daar aan te wennen, vooral als je ergens zit te ontbijten en jij de enige blanke vrouw bent tussen allemaal dikke Amerikanen met hun "working girls". Wat er nog over is aan Vietnamezen in Saigon heeft een heel, heel erg raar idee van sport. We gingen naar de nationale paardenraces, en toen bleken de jockeys ongeveer 10 jaar oud te zijn en ze raceten niet op paarden, maar op pony's! Die avond ging Saigon helemaal los (denk aan de Turken in Utrecht als ze gewonnen hebben, zo los-los), want blijkbaar had het voetbalteam de halve finale van de SEA-games gehaald, het Aziatische equivalent van onze Champion's League. Maar 90% van het team bestaat uit Nigerianen, en zelfs dan halen ze niet eens de 100e plek in de wereldranglijst! Op een more serious note: we zijn naar het War Remnants Museum gegaan, wat grotendeels uit foto's bestaat. De enige conclusie is dat Amerika dit land echt 100% vern**kt heeft, niet alleen door tijdens de oorlog miljoenen mensen te vermoorden, maar ook door Agent Orange, een chemische stof, te bombarderen, waardoor er zelfs nu nog (bijna 40 jaar later) kinderen volledig misvormd geboren worden. Dan denk je dat je alles gezien hebt, en dan ga je in Phnom Penh naar de Killing Fields, waar je wordt verteld dat de Kmer Rouge eenderde (!!) van de bevolking heeft uitgeroeid in minder dan 4 jaar tijd. Om dit duidelijk te maken aan de touristen hebben ze de schedels van een paar duizend Cambodjanen opgestapeld achter glas - de rest van de dag ben je helemaal stil.
Onze laatste stop in Vietnam was de Mekong, waar we ons voor het eerst lieten verleiden tot een georganiseerde tour. Big mistake. In 2 dagen tijd hebben we, zo schat ik, in 20 verschillende boten gezeten, zijn we naar 10 plekken gebracht waar we allemaal crappy dingen konden kopen (en ze lieten ons steeds 30 minuten wachten zodat je uit verveling inderdaad bijna een kokosnoot-asbak ging kopen), maar de climax was wel dit: de hele groep werd naar een brug gebracht, die uit bamboestammen bestond, heel krakkemikkig was en bijna in elkaar stortte. We moesten 1 voor 1 erover heen (oeioei wat was IK bang!), toen 50 meter naar links lopen en weer terug over een cementen brug, waar de gids op ons wachtte. Is dit niet de ultieme vernedering, dat zij denken dat wij blanken het leuk vinden om nutteloos over een bamboebrug te lopen met gevaar voor eigen leven? De Mekongrivier zelf was wel erg indrukwekkend, en we hebben een drijvende markt gezien: alle marktkoopmannen hebben hun eigen boot en de klanten varen daar tussendoor in kleinere bootjes. Inventief!
Nu zijn we in Cambodja. Waarschijnlijk hebben we iets gedaan om de goden te ontstemmen, want onze nachtrust is nog geen 1x ongestoord geweest. Tijdens onze eerste nacht werden we om 2u wakker omdat iemand een half uur lang op elke deur van het hotel liep te bonken en schreeuwde: "GARY! GARY! GARY!". Nacht 2 besloten de Cambodjanen om de slechtste muziek die ze hadden zo hard mogelijk aan te zetten en tot 2:30 een Cambodjanendisco te houden. Maar nacht 3 was de beste: van 4u tot 6:30 werd een Cambodjaanse prostituee in de kamer naast ons "bezig gehouden" door een Nederlander die, tenzij hij bovennatuurlijke krachten heeft, viagra had gebruikt, en wel hield van een beetje spanking en bonken tegen de muur. Hup Holland Hup! In Kampot werden we benaderd door het schattigste mannetje ooit, of we in zijn net geopende hotel wilden slapen. Dit hadden we zelfs in India nog nooit gezien - de muren bestonden uit platgemaakte kartonnen dozen die aan elkaar geplakt waren, en het toilet was een gat in de grond, en er was geen douche. Maar ik durfde hem niet teleur te stellen! Hij verzekerde me dat er geen lawaai zou zijn, dus we besloten 2 nachtjes af te zien. Worden we om 4u wakker omdat er 10 meter verderop allemaal toeters en bellen beginnen af te gaan, en dit ging door tot 7u! Ik was best een beetje pissed, dus we hebben onze spullen gepakt en ik zei tegen die man: "You PROMISED there would be no loud music!" Bleek dat er net iemand was overleden.. Oeps! Door naar het superrelaxte strandplaatsje Sihanoukville (ja, we vonden dat we na 2 weken reizen wel weer wat strand verdiend hadden :P), waar we de fout maakten om naast de populairste bar te gaan slapen. Op het strand werd ik even goed te kakken gezet door een Cambodjaans vrouwtje: ze pakt mn been vast en schreeuwt bijna "Lady! You have VERY hairy legs!" Dank je dank je, dit hoeft geen algemene kennis te worden; ik weet dat ik lui ben maar dat hoeft niet iedereen te weten. Ze had gelukkig een oplossing: in een pijnlijke 3 kwartier heeft ze met behulp van een touwtje alles weggehaald, en het komt ook niet meer terug! Cambodjaanse magie. Onze duiktrip in Sihanoukville was hilarisch, compleet onprofessioneel vergelekn met Vietnam. De hele bootcrew had een kater en lag tijdens de heenweg te slapen, de eigenaresse en tevens duikinstructrice was stoned, maar uiteindelijk was het de beste duik ever: we hebben vissen ter grootte van haaien gezien en we zijn een halfuur achtervolgd door een school maanvissen die echt op 5 cm. afstand naar je bleven kijken. 's Middags lunchten we op een praktisch onbewoond eiland, en 's avonds nam de duikinstructeur ons mee uit (en de volgende dag moest hij weer om 6u op). Duikinstructeurs zijn net skileraren, en deze was helemaal erg, want hij loog tot 3x toe over zijn leeftijd (hij kon zich erg met ons identificeren maar was eigenlijk 43).
Nadat we onszelf uit de strandstoelen hadden weten op te hijsen (zo lastig..) namen we de bus naar Siem Reap, waar we 6u lang (ik overdrijf nu eens niet) 3 Amerikanen hebben aan moeten horen die over de expansie van het universum aan het filosoferen waren. Dit leidt me tot een klein intermezzo over onze fellow backpackers. Amerikanen en Israeliers delen voor ons de nummer 1 op de lijst van af te schieten mensen. Eerstgenoemden klagen over alles, praten altijd keihard en brallerig, en verstaan nooit een buitenlander die gewoon goed Engels praat. Israeliers zijn gewoon ronduit onbeschoft tegenover locals, klagen nog meer dan Amerikanen maar dan voornamelijk over de prijzen, en wee je gebeente als je een politieke discussie met ze aanknoopt (of er per ongeluk in verzeild raakt), want dan beginnen ze Oostenrijkers (als die er ook bij zitten) Nazi's te noemen. Spanjaarden klieken erg samen met Spanjaarden en Zuid-Amerikanen (vaak omdat ze slecht Engels spreken), en Fransen hebben hetzelfde probleem, behalve dat zij er ook nog vanuit gaan dat Vietnamezen ook Frans spreken: "Je veux un jus d'orange." En als de ober ze schaapachtig aankijkt: "JE - VEUX - UN - JUS - D'ORANGE!". Italianen vind je nergens (en waarom zou je ook uit Italie gaan als je Berlusconi hebt?). Australiers zijn echt ontzettend goed in het aanknopen van gesprekken, maar op de een of andere manier heeft de conversatie meestal geen inhoud. Tot zover de negatieve aspecten (uiteraard zijn er ook heel veel uitzonderingen, maar na 8 maanden vinden we dat we een beetje mogen generaliseren). De toppers zijn de Ieren, want die kunnen drinken als een gek en zijn altijd in voor een party. Engelsen zijn super en snappen ons sarcasme (een verademing als je 10x moet uitleggen dat iets een grapje was). Duitsers zijn superleuk, Oostenrijkers ook, Finnen, en Canadezen, tenzij ze uit Quebec komen, want als je niet oplet zit je opeens naar een ellenlange monoloog te luisteren over het verschil tussen Frans-Canadezen en gewone Canadezen.
Ons Oud en Nieuw hebben we dan ook doorgebracht met Nederlanders en Engelsen, en het was een waanzinnig feest - 1000 mensen in 1 straat, en iedereen was dronken en stond te dansen. Om 4u gingen de meeste blanken naar huis, en toen hebben wij nog doorgefeest met de Cambodjanen (terwijl het voor hen helemaal geen nieuwjaar is!). Topavond. Helaas hebben we nu al 2 dagen een kater, maar morgen gaan we dan écht de Angkor tempels bekijken.
Een gelukkig nieuwjaar aan jullie allemaal, volgende keer bericht uit Laos!