Door Vietnam op een Russische Minsk

Het Laatste Nieuws van Twee Reizigers! Moeders heeft doodsangsten uitgestaan, omdat er blijkbaar Nederlanders zijn omgekomen in een luchtballonvaart in Yangshuo terwijl wij daar waren, en daarna zijn er mensen omgekomen in een ferry-ongeluk in Hongkong. Het is heel raar, maar wij hebben daar helemaal niks van meegekregen. Het goede nieuws: wij zijn alive and kicking in Vietnam.

Dit keer maar eens een verhaal in chronologische volgorde. Na Fenghuang namen we de nachttrein naar Kunming, waar we onze eerste en enige poging ondernamen om deel uit te maken van het Chinese nachtleven. En hoe. We zaten ons aan een bar in een discotheek te vergapen aan het feit dat meisjes in rokjes van 10 cm. het aandurven om op het podium te dansen (en ons daarbij inzicht verschaften in de ondergoedkeuze van de gemiddelde Chinees-Hello Kitty is erg populair, kan ik verklappen) toen een Chinese jongen op Jelte afstapte en vroeg: "This is a gay bar. Do you have a condom?". Ik wist niet waar ik moest kijken, maar ik hoorde Jelte vrolijk uitleggen dat we in Nederland het homohuwelijk hebben uitgevonden, en ook de Gay Parade. Toen bleek dat hij vroeg: "Do you have a problem?". Aha... 10 Minuten later kwam een VROUWELIJKE stripster het podium op en begon aan een wel erg heteroseksueel optreden. Leuk geprobeerd, maar ons Nederlanders kan je niet zo snel shockeren met homoseksualiteit, vooral als het niet waar is :)

Vanaf Kunming volgden we de "standaard" route richting het noorden: het historische stadje Dali, waar Jelte eindelijk BLT-sandwiches vond, en het nog historischere stadje Lijang, waar, zo bleek later, alle Chinezen heengaan om een partner te vinden. Vandaar dat we constant onder de voet gelopen werden.. In mijn herinnering zal Lijang altijd verbonden zijn met muziek. Allereerst dronk ik op een avond genoeg bier om het nummer "Hotel California" aan te vragen en het IN DE MICROFOON te zingen OP EEN PODIUM in een bar VOL MENSEN, en ten tweede heb ik nog nooit zo hard gelachen als tijdens het concert van de o zo beroemde 80-jarige leden van het Lijang Orkest. Dit orkest vraagt 12 euro entree voor een uitvoering van de traditionele Naxi-muziek. Ik had zoveel zin om eindelijk weer eens een echt "klassiek" concert bij te wonen dat we een half uur van tevoren al aanwezig waren om de beste stoelen te bemachtigen. Dit was niet nodig geweest. Het was waarschijnlijk een geval van "je had erbij moeten zijn", maar als ik de muziek moet samenvatten: het klonk alsof je een blinde, dove en seniele josti-band ontstemde instrumenten in handen had gegeven. Echt, de tranen stroomden over mijn wangen, het was gewoon ZO erg! Uit principe ga ik nooit eerder weg tijdens een concert, maar ik rolde bijna over de grond. Toen we het uiteindelijk aandurfden om weg te sneaken, werden we gevolgd door 20 andere mensen. Eenmaal buiten gaf een Australische man het diplomatieke commentaar: "It is great how they do it, but I can't stand another 90 minutes of this greatness".

Vanaf Lijang begonnen we aan China's beroemdste trektocht, de Tiger Leaping Gorge Trek. Jelte dacht dat we een tijger zouden zien die George heette, dus voor hem was de tocht door de gorge een beetje een teleurstelling, maar het uitzicht was fantastisch. Ik weet niet wat er gebeurd is met de drillmaster in Jelte die tijdens onze trektocht in Nepal elke keer teleurgesteld was als ik wilde stoppen met lopen, want we hebben 3 dagen over een tocht van 1 dag gedaan, puur omdat Jelte elke dag onderweg mensen bier zag drinken in de zon en dan een smoesje verzon om te kunnen stoppen. Fine by me! Ons laatste China-avontuur was echt een goed voorbeeld van ons gebrek aan planning. We gingen naar het Lugu meer, waar de laatste matriarchale gemeenschap ter wereld leeft. Vrouwen trouwen niet en leven niet samen en mogen met zoveel mannen seks hebben als ze willen. Resultaat: het meer wordt overstroomd door single Chinese mannen, op zoek naar gratis seks (o, wat is het fijn om een "onafhankelijke" Chinese vrouw te zijn). Wij kwamen na een zenuwslopende busrit van 8 uur in het donker aan. 's Morgens realiseerde ik me dat we niet heel veel geld meer hadden. De ATM accepteerde mijn pasje niet, de bank wisselde geen euro's, en toen bleek ook nog dat er de volgende dag geen bus meer was, dus we moesten binnen 10 min. onze tas pakken en weer in de bus terug. Kortom: 16 uur in de bus, en geen glimp van het meer te pakken. Het was duidelijk: het was tijd om dit land vol absurd goor smakkende mensen die in een restaurant 10 borden eten bestellen en er 2 opeten (pijnlijk voor 2 cheapass backpackers die het toch net te ver vinden gaan om van andermans bord te eten) te verlaten voor Vietnam.

Bij de grens werden we in een busje overgeladen met 5 dozen vol levende kuikens en ongeveer 300 bananentrossen in de kofferbak van 0,5 m. bij 1,5 m., en daar moesten onze backpacks nog bij. Verrassing verrassing, ergens op de heuvel ging de klep open, mijn backpack viel op de weg, en de buschauffeur leek geen zin te hebben om voor zoiets onbelangrijks te stoppen en karde gewoon door met 60 km/uur. We bleven schreeuwen (want we kennen geen Vietnamese scheldwoorden), en dit helpt blijkbaar in Vietnam, want uiteindelijk kwamen we (nadat de klep nog een keer open was gegaan) aan in Sapa, een stadje in de bergen, waar 4 soorten minderheden wonen met elk hun eigen traditionele kledingdracht. In theorie zou dit heel leuk moeten zijn, maar in de praktijk word je de hele dag achtervolgd door een groep "traditionele" vrouwtjes die, je heel onschuldig aankijkend, blijven vragen: "Buy something from ME? Buy something from ME?". Ik weet niet hoe we ze op een afstand hebben kunnen houden, want ELKE toerist die we belaagd zagen worden ging overstag en kocht een oerlelijk kussensloop of een nog lelijker geborduurd tafelkleed.

Hanoi heeft een groot meer waar de hele bevolking 's ochtends en 's avonds in drommen naartoe trekt om "exercises" te doen. Dit bestaat uit: met 50 vrouwen tegelijkertijd een Vietnamese versie van "Goedemorgen Nederland" doen, maar dan nog langzamer, "snelwandelen" (maar als wij gewoon liepen waren we sneller), of met je handen in je zij rondjes draaien met je heupen. De motivatie is er, absoluut, maar over het resultaat ben ik niet zo zeker. Als ongezonde tegenhanger heb je in Hanoi "Bia Hoi": elke zichzelf respecterende mannelijke inwoner van Hanoi zit vanaf het einde van de middag op een plastic stoeltje op straat met een glas Bia Hoi, tapbier van 10 cent. Wat een uitvinding! EINDELIJK konden we dronken worden zonder ons schuldig te voelen over al het geld dat we uitgaven. Niet dat het uitmaakte, want Jelte zag kans om zijn lang gekoesterde droom in vervulling te zien gaan: hij heeft voor 300 dollar een motor gekocht (de Vietnamezen lachen erom, want blijkbaar is dat het dubbele van wat zij ervoor zouden betalen). Het is een Russische Minsk, hij maakt zoveel ondefinieerbaar lawaai dat je constant denkt dat hij uit elkaar valt, en als de backpacks erop zitten heb ik precies 18 cm. om mijn kont tussen te persen maar... Hij GAAT!

Dus sindsdien reizen we per motor. Uiteraard was het voordat we de motor kochten 30 graden en regent het nu elke dag, zodat we 's avonds compleet verkleumd en met modder tot aan mijn navel aankomen, maar Jelte is er erg gelukkig mee. Via Halong Bay (karstgebergte in de zee), Ninh Binh (karstgebergte in rijstvelden) en Hue (graftombes voor keizers groter dan Paleis 't Loo) zijn we nu in Hoi An, praktisch de enige stad die niet door de Amerikanen platgebombardeerd is. Want, mind you: er liggen nog steeds 3 miljoen onontplofte mijnen en 350.000 tot 800.000 ton ongeexplodeerd materiaal verspreid over Vietnam. China hebben we overleefd, maar Vietnam vormt weer een nieuwe uitdaging. To be continued!