Jelte moest maar eens een Indiase hoer proberen

Lieve allemaal,

Het spijt me voor alle mensen die inmiddels wel toe zijn aan verhalen uit een ander land, want we blijven hier nog wel een tijdje hangen in India! Gisteren kwamen we tot de conclusie dat de Indiers hier in het noorden weliswaar aardiger zijn, maar dat ze in het algemeen toch eigenlijk bijna allemaal naaierds zijn. We houden daarom des te meer van de momenten dat we uitgenodigd worden om bij iemand chai te komen drinken, iemand onze kaartjes betaalt zodat we niet in de rij hoeven te staan of ons een hele dag in zijn hutje laat wachten totdat de regen ophoudt (en nee, die houdt hier nooit op). En toch zijn we verliefd op India.

In de afgelopen vier weken zijn we vanuit Sri Lanka weer teruggevlogen naar Chennai, waar we op schandelijk luxueuze wijze onze verjaardagen hebben gevierd in het hipste restaurant in town. Jelte moest zijn Birkenstocks bij de deur inruilen voor een soort aquasloffen (inderdaad, dat zag er VEEL representatiever uit...), en vervolgens werden we onderworpen aan een soort Sex & The City tafereel, want we moesten ANDERHALF uur wachten op een tafeltje, terwijl alle blonde chicks werden voorgelaten. En ik mocht van Jelte niet ingrijpen, terwijl mijn handen jeukten. Dus toen ging ik uit pure ellende maar cocktails drinken, waardoor de rekening uiteindelijk evenveel was als 7 overnachtingen. Maar je wordt maar 1x 23 in India!


Jelte had besloten dat het op zijn 23e toch wel eens tijd werd voor de aanschaf van een Royal Enfield Motor, om daar vervolgens mee door India te crossen. Zonder ons ook maar enigszins ingelezen te hebben gingen we op jacht (=Jelte zocht, ik slofte er achteraan), maar zonder resultaat: in Chennai was geen goedkope tweedehands Enfield te vinden. Maar opgeven staat niet in Jeltes woordenboek! Dus in Calcutta hebben we DRIE hele dagen gezocht (de onderlinge verhoudingen verslechterden in de tussentijd...) naar een nieuwere motor, omdat we ons toch maar even hadden laten informeren, waaruit bleek dat je met een oud model iedere 3 dagen bij de mechanic staat. Onderhandelen met dealers is hier onmogelijk, en op een gegeven moment realiseerde ik me dat onze relatie op het spel stond als ik me nog 1 uur langer ging irriteren aan de stoische, ons half negerende dealer, dus ik ging maar even shoppen om me weer beter te voelen :) Toen we elkaar weer troffen, was Jeltes grijns niet meer van zijn gezicht te krijgen. Ja, hij had een testrit mogen maken. Om een lang verhaal kort te maken: we hebben alles geprobeerd, smeken, boos worden, nonchalant doen, maar we kregen geen goede prijs. Dus nu huren we af en toe een motor om Jeltes gemoederen tot bedaren te brengen :)

Na Calcutta gingen we naar Varanasi, waar elke toegewijde Hindu een bad in de Ganges moet nemen, zodat al je slechte kharma verdwijnt. Note: langs de Ganges worden lijken verbrand, behalve van 5 soorten mensen, waaronder mensen die aan lepra gestorven zijn, want die worden met een steen in de rivier neergelaten. En liggen vervolgens op de bodem weg te rotten. En de hele stad haalt zijn drinkwater uit die rivier. En wij bestelden een chai langs de rivier, en toen ik de laatste slok dronk zei Jelte opeens: "Ja, dit was een kopje Gangesthee!". Je wilt er niet langer over nadenken... Afgezien van de ranzigheid van de Ganges was Varnasi echt een heel indrukwekkende, spirituele stad. Toevallig was het net Shiva's verjaardag (een Hindugod), dus er waren tienduizenden mensen met oranje kleding (ja, net Koninginnedag!) die kopjes water van de Ganges naar de Gouden Shivatempel brachten. Dat wilden wij natuurlijk even van dichterbij aanschouwen. Bij de eerste poort naar de tempel werd ons gezegd: "Nee, jullie moeten naar poort 2", bij poort 2 "nee, de volgende poort!", en bij de volgende poort werden we weer helemaal teruggestuurd. We hebben 2 dagen lang geprobeerd bij de tempel te komen, maar het blijft helaas voor altijd een mysterie wat zich daarbinnen afspeelt.

Uiteraard konden we de Taj Mahal op onze India-reis niet overslaan, dus 2 dagen later stond onze wekker WEER om 5 uur. We hadden de eerste mensen in de Taj kunnen zijn (hij gaat om 5:23 open, een curieuze tijd...), maar we zagen de vier meter hoge poort over het hoofd en liepen helemaal naar de achterkant voordat we doorhadden dat dat misschien niet de bedoeling was... De Taj is echt "every bit as good as you imagine it to be", maar het absolute hoogtepunt was toch wel het aapjes kijken. Hele touringcars vol Nederlanders werden uitgeladen, het gros daarvan gezinnen met ontzettend chagrijnige, opstandige pubers die zichtbaar verveeld waren voordat ze uberhaupt naar binnen liepen. Bij de ingang is het echt vechten om een foto met jezelf, de Taj en geen andere toeristen te maken, maar blijkbaar wilde een Gooische/Bilthovense vrouw niet dat haar man zich liet helpen door een heel erg vriendelijke Indische toerist, want ze zei de legendarische woorden (bedenk hier even het goede accent bij): "Zeg, wat doet Frederik daar nou met die lokale man?".

Alle Nederlanders gaan naar de "Golden Triangle", waar Jaipur deel van uitmaakt. Dus wij gingen daar ook maar heen. Wat een crappy beslissing! We vonden het zo'n k*tstad dat we geeneens zin hadden om de entreeprijzen te betalen voor de paleizen, en we raakten bij een bezienswaardigheid (waar we gratis probeerden rond te kijken) in gesprek met een gids die toch niks te doen had. Hij vroeg na 10 minuten aan Jelte: "How many girls have you slept with?" Op zich al een rare vraag, vooral gezien het feit dat we het daarvoor over studeren en zijn passie voor Frankrijk hadden, maar goed, als hij dat zo graag wil weten. Maar toen kwam het: "If you want to try the experience of an Indian girl, you can just ask at the hotel reception!" Ik zit er gewoon NAAST en hij raadt Jelte (tot drie keer toe!) aan Indiase prostituee uit te proberen. So much for respect voor vrouwen-van.

Bundi was een verademing. Een klein, idyllisch dorpje met lavendelblauwe haveli's (traditionele huizen) midden in de bergen. Heerlijk! We ontmoetten een Tsjechisch meisje, Klara, en een Spaans meisje, Cristina, met wie we 3 dagen lang zijn opgetrokken. Dag 2 huurden we een motor (inderdaad) en gingen op weg naar "de waterval" van Bundi, maar bij aankomst bleek dat toch de verkeerde te zijn: het was een klein gutsje water. Dag 3 compenseerde dit ruim. De waterval was adembenemend mooi en waanzinnig groot, vooral omdat het regenseizoen hier net is begonnen. Ik zeg: het regenseizoen is hier net begonnen. Dus toen we de terugreis aanvaardden en het begon te regenen hadden we even beter na moeten denken: het hield niet meer op! Dus na 2 uur wachten met een Klara die zich helemaal niet goed voelde, gingen we in het pikkedonker door de regen rijden. Klara ging achterop bij Jelte en Cristina was wat alles betreft een beetje paranoide en bang, dus ik ging rijden. Droge feiten: er waren geen lichten, mijn licht deed het praktisch niet, binnen 1 minuut was ik nat tot op het bot en had ik het ijskoud, en Cristina bleef zeggen "O I'd really wish we were home now!". Lastige omstandigheden, maar ik redde me nog. Totdat ik opeens heel hard "WOESJ!" hoorde en we recht een vijver inreden. Dacht ik. Nee, het was gewoon d weg die was ondergelopen door de regen. Tot meer dan kniehoogte! Ik kon het stuur bijna niet meer hanteren en tot overmaat van ramp viel mijn motor uit EN reed Jelte me voorbij "Ja sorry, ik ga niet stoppen!". En Cristina had het niet helemaal door en bleef gewoon achterop zitten. Haha... Na tien minuten had ik het apparaat uit het water getrokken (en je wilt niet weten wat er allemaal langs je voeten en benen drijft!) en godzijdank startte de motor. Een waar avontuur :)

En nu zjin we in Udaipur, nummer 1 uit de Lonely Planet omdat hier het paleis staat waar de Bondfilm "Octopussy" is opgenomen (en het paleis is inderdaad heel mooi!). We hebben wat maagproblemen maar vonden het toch een goed idee om een Indiase kookcursus te doen. Wat een ervaring! Vier uur lang koken onder leiding van een Rajasthani vrouw die als een soort legerofficier de hele tijd "Flip!", "Oil!", "Roll!" roept. En daarna moesten we alles opeten. 5 chapati's, 2 gevulde naans, 4 paratha's, waarvan 1 met ghee (HEEL vette olieboter), gefrituurde pakora, gevulde pulao-rijst, aubergine-aardappel-curry, korianderchutney... O nee! We hebben alles maar laten inpakken onder het mom van "we eten het morgen wel als ontbijt". We hebben wel alles geproefd en kunnen met trots zeggen: wij kunnen koken!

Veel liefs vanuit Rajasthan