De lakmoesproef

Ooit -toen ik een 22-uur-lange busreis naar Kroatie achter de rug had- heb ik mezelf bezworen bij lange afstanden ALTIJD de voorkeur aan de trein of het vliegtuig te geven. Ooit -toen ik nog in een rijk land woonde- paste 5 druppels water boven een gat dat de WC moet voorstellen niet in mijn definitie van douche. En ooit -toen ik nog een beschaafd mens was- bedacht ik om met wc-papier ipv met je eigen handen je kont af te vegen. Helaas. In India, zo blijkt, moet je al je principes, menselijke waardigheid en smetvrezen aan de kant zetten om te overleven. En toch schrijf ik dit met een lach - als je niet kunt relativeren ben je hier nergens. Want we hebben vannacht een 14-urige busreis achter de rug in een, en dit wordt een understatement, "bumpy bus". Kort samengevat: afhankelijk van waar je zat heb je nu een blauw hoofd of een gekneusd stuitje. Jelte behoort tot de eerste, ik tot de laatste categorie. Maar... het is het waard!
De eerste dagen in Mumbai bleke geen cultuurshock te zijn. Waarschijnlijk leefde ik er al zo lang naar toe dat alles me meeviel. Stank? Nee, "andere geuren". Viesheid? "Waarom zou je elke dag douchen?". Drukte? Als je gewoon rechtdoor loopt en niet de hele tjid met je Lonely Planet in je hand staat wordt je gewoon met rust gelaten. En, om Jeltes woorden te gebruiken, Mumbai is gewoon een geniale stad. We hebben al meteen een vriend gemaakt, Rarish (een man van boven de 60) die ons op een drankje trakteerde. Hij liet zich niet graag uithoren over de Indiase cultuur maar wilde vooral van ons weten hoe Nederland in elkaar stak.De fenomenen homohuwelijk, "explicit nudity" in NL'se films en Jeltes schaatspak (isn't that very cold?) zorgden voor fronsende blikken. Hij wilde ons het liefst aan een lijntje vastbinden en meenemen. Maar Indiase gulheid moet wijken voor Jeltes main principle: we gaan ons nergens op vastleggen. En dat bleek ook een goed motto te zijn toen we gistere naar Goa probeerden te komen. Na 1 uur wachten voor een loket zonder medewerker bleek dat de treinen niet meer beschikbaar waren, dus ik moest er toch aan geloven: de bus.. Maar nu zitten we wel voor 100 rupee per nacht (minder dan E1,50) in een idyllisch bamboehutje aan een parelwit strand in Arambol, Goa (voor degenen onder jullie met wereldkaart en vlaggetjes, Roelie en Ans: noordelijkste strand). Het stadje zelf is uitgestorven want het schijnt absurd te zijn dat wij hier nu zijn. Waarom? Hmm.. Waarschijnlijk omdat het hier 40 graden is, hetgeen voor op het strand liggen toch iets aan de warme kant is, en het zweet constant door je bilnaad stroomt. Maar we zjin tegen alles opgewassen, en boeken uit principe en monetaire overwegingen toch geen kamers met airconditioning! Een ander motto van Jelte: reizen is afzien. En nog maar een: nee Jo, als alles van een leien dakje loopt, is er geen reet aan. En misschien nog even een laatste: geen paniek!
Want ik moet toegeven, ik ben niet helemaal opgewassen tegen mijn doorgewinterde medereiziger. Toen we op Heathrow nog 10 minuten hadden om over te stappen en toen we in Mumbai keihar genaaid werden, was toch even in mijn ogen te lezen: wil ik dit echt? Maar, om met Jeltes laatste motto af te sluiten, waar ik inmiddels in ben gaan geloven: alles komt goed.
Dus, lieve mensen, om mijn gesteldheid kort samen te vatten: vol indrukken, stinkend, vies, haar als stro, maar heel gelukkig.
Veel liefs, Jo.